«Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών». Το λέει το «Πιστεύω» μας, το λέει ο Λόγος του Θεού, το λέει Εκείνος που το χάραξε στην αιώνια ψυχή μας.
Όμως πριν φτάσουμε στην ανάσταση, πρέπει να περάσουμε από τον θάνατο. Και ο θάνατος είναι ένα πολύ δύσκολο, ένα πολύ σκληρό θέμα. Ειδικά αν δεν είσαι εσύ εκείνος που πέθανε, αλλά εκείνος που μένει πίσω. Εκείνος που έκανε σχέδια, όνειρα, εκείνος που προγραμμάτιζε.
Εκείνος που του ’ταξαν ζωή και του έδωσαν θλίψη.
Εκείνος που προδόθηκε.
1. Μικρό προβατάκι
Το ήξερε πως έφευγε. Το διαισθανόταν πριν ακόμα έρθει ο καιρός. Κι ας ήταν άντρας κανονικός, με χρόνια πίσω του εμπειρίας και ωριμότητας, ψημένος στη ζωή, αυτό ζήτησε. Σαν μικρό παιδάκι του Κυριακού σχολείου, ήθελε να του τραγουδήσουν για το μικρό προβατάκι που το κρατάει ο βοσκός σφιχτά αγκαλιά. Χρειαζόταν να του θυμίσουν πως δεν πρέπει να φοβάται, ήθελε να είναι σίγουρος πως είναι στα χέρια του Ποιμένα, τα δυνατά, τα ασφαλή.
Και έτσι, εκεί μέσα στο θάλαμο του νοσοκομείου, ανάμεσα από δυο κοιμισμένους μάλλον αγνώστους, δίπλα από το δάσος που έφτιαχναν τα σωληνάκια, έσκυψαν και του σιγοτραγούδησαν: «να σε αγγίξει κανείς δεν τολμά, γιατί ο Χριστός σ’ αγαπά…» 
Δεν έγινε όμως έτσι τότε παλιά, με κάποια άλλα προβατάκια, που ήταν πολύ πιο κοντά στο θάνατο. Τον σκότωσαν τον Ποιμένα και τα πρόβατα σκορπίστηκαν. Και ούτε ασφάλεια, ούτε αγκαλιά σφιχτή είχε τότε. Μόνο απογοήτευση και πισωγύρισμα και απορία.
Τότε λέγει προς αυτούς ο Ιησούς· Πάντες υμείς θέλετε σκανδαλισθή εν εμοί την νύκτα ταύτην· διότι είναι γεγραμμένον, Θέλω πατάξει τον ποιμένα, και θέλουσι διασκορπισθή τα πρόβατα της ποίμνης· αφού δε αναστηθώ, θέλω υπάγει πρότερον υμών εις την Γαλιλαίαν.
Ματθαίος 26:31
Είναι καθισμένοι στο τελευταίο τραπέζι και μιλάνε. Δηλαδή ο Κύριος μιλάει, και προσπαθεί να τους προετοιμάσει για τα Πάθη Του που θα ακολουθήσουν, κι εκείνοι, οι δώδεκα μαθητές Του, ακούν, και προσπαθούν να πιάσουν κάτι από το μεγαλείο Του. Και την αισθάνονται την αγάπη Του σχεδόν χειροπιαστή τριγύρω τους και μέσα τους, αλλά δεν φτάνει αυτό για να νικήσει τη θλίψη, που σιγά-σιγά τους κατακλύζει.
Και ο Κύριος βλέπει στην καρδιά τους και βλέπει στο μέλλον. Τους βλέπει σαν πρόβατα χωρίς Ποιμένα, και πονάει διπλάσια για τον πόνο που θα έρθει. Πονάει και γι’ αυτούς. Δεν θέλει, ούτε και για μια στιγμή να τους χάσει. Τους τα λέει, λοιπόν, από πριν, τι ακριβώς θα γίνει, πώς θα έρθουν τα πράγματα.
Πως ο Θεός θα Τον σκοτώσει για χάρη τους, πως τώρα κόβουν μαζί το ψωμί, αλλά αύριο το ψωμί θα γίνει σώμα, και το κρασί αίμα, και θα ραγίσει η καρδιά τους γιατί πρέπει όλα να γκρεμιστούν για να χτιστούν από την αρχή, καινούργια κτίσματα.
Όλοι, τους λέει, θα σκανδαλιστείτε. Θα Με χάσετε. Θα χάσετε τον κόσμο κάτω από τα πόδια σας. Θα νομίσετε πως σας είπα ψέματα, και, αλήθεια, έτσι θα μοιάζει. Εγώ όμως, όχι απλώς θα αναστηθώ και θα γυρίσω πάλι σε σας από τη χώρα των νεκρών, αλλά ήδη από τώρα σας λέω πού θα Με βρείτε. Θα σας έχω ετοιμάσει ψάρια στην όχθη, να φάμε μαζί.
Ετοιμαστείτε, έρχονται δύσκολες ώρες, αλλά η λύση είναι ήδη εκεί. Θα σας περιμένω στην...
πατήστε "Διαβάστε περισσότερα" για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο
απέναντι όχθη του πόνου Εγώ. Μην αφήσετε το χέρι Μου.
Κι εμείς, χιλιάδες χρόνια ύστερα από το δοξασμένο θαύμα, ανησυχούμε και δειλιάζουμε και φοβόμαστε. Κι εμείς, δίπλα στον άδειο τάφο, σκανδαλιζόμαστε, κι αναρωτιόμαστε, πώς μας άφησε να περάσουμε αυτή την αγωνία, αυτό τον πόνο; Πώς δεν μας τα έφερε πιο εύκολα, πιο βολικά;
Το είχε πει από πριν πως θα σκανδαλιστούν εξαιτίας Του. Και ότι θα αναστηθεί τους είχε πει, αλλά δεν έφτανε η πίστη τους ώστε να Τον καταλάβουν. Εννοούσε άραγε, όταν τους τα έλεγε αυτά, πως αναπόφευκτα θα σκανδαλιστεί κανείς κοντά Του κάποια στιγμή, όταν θα πρέπει να πέσει ο κόκκος του σίτου στη γη και να πεθάνει; (Ιωάννης 12:24) Εννοούσε πως λυπάται που θα πρέπει να περάσουν τέτοιον πόνο, αλλά πρέπει; Ήθελε άραγε να τους πει πως αν είχαν πιο πολλή πίστη και αυτιά ανοιχτά δεν θα περνούσαν από τη σκοτεινή κοιλάδα;
Ή μήπως τελικά η αλήθεια είναι πως δεν γίνεται αλλιώς;
Δεν γίνεται ο Πέτρος Πέτρος και ο Ιωάννης Ιωάννης κι ο Ιάκωβος Ιάκωβος αν δεν σκανδαλιστούν πρώτα, αν δεν μείνουν μόνοι τους, αν δεν χαθούν, αν δεν ξαναπιάσουν τα δίχτυα. Όταν όμως συνέλθουν από τη μεγάλη θλίψη, όταν κάποια στιγμή καθαρίσει ο ουρανός, το ήξερε ο Κύριος, τότε θα θυμόντουσαν και τα επόμενα λόγια Του.
Και θα ’τρεχαν να Τον συναντήσουν στη Γαλιλαία. Και όντως θα είχε πάει Εκείνος εκεί πριν απ’ αυτούς και θα τους περίμενε, όπως το είχε πει από πριν, ακριβώς.
Πάντα έχει φροντίσει για τη λύση από πριν. Πάντα, από τότε που παραμέρισε τους φύλακες του τάφου Του και βγήκε στο φως, ο πρώτος νικητής.
Ίσως ήρθε η ώρα και στη δική μας τη ζωή να το πούμε. Να πούμε «φτάνει». Τέλος.
Δεν θέλω άλλο να φεύγω, δεν θέλω άλλο να Σε ψάχνω, να αναρωτιέμαι, να μένω μόνος στην πρώτη δυσκολία, γιατί ο Θεός μου με απογοήτευσε, γιατί μου φέρθηκε όπως δεν περίμενα. Και είπαμε πως αποκλείεται, δεν θα αφήσει ο Κύριος, δεν θα φτάσουν μέχρι εκεί τα πράγματα. Κι όμως άφησε. Και έφτασαν. Στην πιο δύσκολη ώρα τους άφησε, σαν πρόβατα χωρίς ποιμένα. Στην πιο δύσκολη στιγμή γυρίζουμε δίπλα και δεν βρίσκουμε κανέναν.
Ούτε αδελφό ούτε φίλο. Δεν ήξερα πώς είναι να ’σαι ορφανός. Τα άφησε ο Κύριος όλα να συμβούν, που έλεγα πως δεν θα επιτρέψει. Κι έπειτα ψάχνουμε να Τον βρούμε, μέσα στο πέλαγος, μέσα στην ερημιά, αλλά πώς να Τον βρούμε, αφού πρώτοι εμείς Τον αφήσαμε πίσω;
Ας πάμε στη Γαλιλαία, όπου κι αν είναι.
Εκεί θα Τον βρούμε, εκεί μας περιμένει.
Ύστερα.
Ύστερα από τον πόνο, ύστερα από την ήττα της αμαρτίας.
Ας αρχίσει το ύστερα.
2. Μιλώντας για την πέτρα
Και μετά από το θάνατό Του, φτάνουμε στην πέτρα.
Την πέτρα την υπερβολικά βαριά, που έκλεινε τον τάφο. Η αλήθεια είναι, και το ξέρουμε από τις ιστορίες μετά από την ανάσταση του Κυρίου, ότι οι τοίχοι δεν εμπόδιζαν το καινούργιο Του σώμα (π.χ. Ιωάννης 20:19). Άρα η πέτρα δεν ήταν εμπόδιο για να βγει ζωντανός, αναστημένος. Κι όμως, η πέτρα δεν έμεινε εκεί.
Και ιδού έγινε σεισμός μέγας· διότι άγγελος Κυρίου καταβάς εξ ουρανού ήλθε και απεκύλισε τον λίθον από της θύρας και εκάθητο επάνω αυτού.
Ματθαίος 28:2
Πρώτη φορά κατάλαβα κάτι για την παραπάνω περιγραφή, όταν την ξαναδιάβασα πρόσφατα. Η πέτρα δεν χρειαζόταν να κυλήσει για να βγει ο Ιησούς. Για άλλο λόγο την άνοιξε ο άγγελος.
Για άλλο λόγο κάθισε πάνω της και περίμενε.
Για μένα. Εμένα περίμενε, για μένα έγινε ο σεισμός. Για να φτάσω, εκείνο το σκοτεινό ακόμα χάραμα, κλαίγοντας στον κήπο, με τα μύρα στα χέρια, και να μου δείξει ο άγγελος υπομονετικά το σάβανο, και το άδειο μνήμα, και να πιστέψω.
Κι έπειτα ξανά να τρέξω με βήματα φοβισμένα, και να μπω μέσα, αυθόρμητος, ασυγκράτητος, ή να κάτσω έξω, ως νεότερος, αλλά και πάλι να πειστώ, να σιγουρευτώ πως ναι, λείπει το σώμα Του, ναι, είναι αλήθεια, το αδιανόητο συνέβη και έγινε πάλι ζωντανός.
Δεν το είχα καταλάβει πως φώναζε, όπως και τα καρφιά, και το στεφάνι που Του φόρεσαν στο κεφάλι, και ο ίδιος ο σταυρός, δεν το είχα δει πως το φώναζε και η πέτρα το «σ’ αγαπώ».
Για μένα αναστήθηκε.
Για τις γυναίκες που έτρεξαν πρώτες να το πουν στους δώδεκα, για τον Ιωάννη που έμεινε απ’ έξω, για τον Πέτρο που όρμησε μέσα να δει με τα ίδια του τα μάτια. Και είδαν και πίστεψαν. (Ιωάννης 20:8).
Και πόσο πιο μακάριοι εμείς, που δεν είδαμε με τα μάτια μας αλλά πιστέψαμε με την καρδιά μας, και πόσο πιο ανείπωτη θα είναι η χαρά μας εκείνη τη μέρα που θα ανοίξει ο Ουρανός!
3. Έτσι Τον αναγνώρισαν
Είχα μεγάλη αγωνία, μιλώντας για την ανάσταση των νεκρών, πώς θα τον αναγνωρίσω. Ακόμα και ο Κύριος, που το αναστημένο Του σώμα πρέπει να είχε πολύ μεγαλύτερη δόξα από οποιοδήποτε άλλο κοινό θνητό, δεν αναγνωρίστηκε από τους μαθητές Του, ούτε από τις γυναίκες. Πόσο μάλλον εκείνοι που έφυγαν εν Κυρίω, και που ελπίζουμε να ξαναδούμε εκείνη την Ημέρα, πώς θα είναι; Θα μοιάζουν με όταν τους ξέραμε εδώ κάτω; Θα τους γνωρίσουμε; Κι αν τους χάσουμε μέσα στο πλήθος;
Και δεν είναι μόνο αυτό.
Μερικές φορές, μέσα στην πίεση της καθημερινότητας, μέσα στις ρόδες που τρέχουν και τους αριθμούς που κυλούν ασταμάτητα, είναι δύσκολο να διατηρήσεις μια στενή σχέση με Κάποιον που δεν βλέπεις. Εδώ με την γυναίκα μας, με τον άντρα μας, με τα παιδιά μας χανόμαστε μέσα στην εβδομάδα. Τον Κύριό μας δεν Τον έχουμε δει ποτέ. Πώς θα Τον βρούμε στη δύσκολη στιγμή, πώς θα Τον αναγνωρίσουμε όταν μας πνίγουν οι φωνές του κόσμου, των ανθρώπων;
Και αφού είπε ταύτα, εστράφη εις τα οπίσω και θεωρεί τον Ιησούν ιστάμενον, και δεν ήξευρεν ότι είναι ο Ιησούς. Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς· Γύναι, τι κλαίεις; τίνα ζητείς; Εκείνη νομίζουσα ότι είναι ο κηπουρός, λέγει προς αυτόν· Κύριε, εάν συ εσήκωσας αυτόν, ειπέ μοι πού έθεσας αυτόν, και εγώ θέλω σηκώσει αυτόν.
Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς· Μαρία.
Ιωάννης 20:14-16
Της είπε το όνομά της. Αυτό ήταν όλο.
Αυτό μόνο χρειαζόταν για να Τον αναγνωρίσει.
Με ξέρει, σκέφτηκε. Το άκουσε στον τόνο της φωνής Του. Δεν ξέρω γιατί δεν τον αναγνώρισε από την όψη Του και μόνο. Δεν έφτανε η πίστη της; Είχε όντως αλλάξει ο Κύριος τόσο πολύ; Πάντως μόλις της μίλησε για τον εαυτό της, δεν υπήρχε πια αμφιβολία.
Της λέει ο Ιησούς, Μαρία.
Αυτό μόνο.
Μέσα στο πνεύμα μας, ακούμε τη φωνή Του. Τρυφερή, ζεστή, οικεία, δεν μοιάζει με καμιά άλλη. Μας φωνάζει με το όνομά μας, είμαστε δικοί Του (Ησαΐας 43:1). Τι άλλο χρειαζόμαστε;
Ακόμα κι όταν μας ελέγχει, ακόμα κι όταν μας στενεύει, αυτή η Φωνή δεν συγκρίνεται με καμία άλλη. Είναι από μόνο του το άκουσμά της θεραπεία. Και αν καλλιεργήσουμε τα αισθητήριά μας, και αν ευαισθητοποιηθούμε πιο πολύ στη συχνότητά της, η ειρήνη Του δεν θα μας αφήνει ούτε στιγμή. Θα μας ανήκει αδιάλειπτα η Παρουσία Του.
Ο δε είπε προς αυτούς· Ρίψατε το δίκτυον εις τα δεξιά μέρη του πλοίου και θέλετε ευρεί. Έρριψαν λοιπόν και δεν ηδυνήθησαν πλέον να σύρωσιν αυτό από του πλήθους των ιχθύων.
Λέγει λοιπόν προς τον Πέτρον ο μαθητής εκείνος, τον οποίον ηγάπα ο Ιησούς· Ο Κύριος είναι.
Ιωάννης 21:6,7
Πάλι Τον βλέπουν αλλά δεν Τον βλέπουν.
Και αρχίζουν μαζί Του μία συζήτηση που έχουν ξανακάνει, αλλά ούτε κι αυτό το θυμούνται. Κι έπειτα γεμίζει ο τόπος ψάρια. Μόνο τότε πέφτουν τα λέπια από τα μάτια τους.
Δεν μπορεί, αποκλείεται.
Μόνο μια φορά ξανά έγινε αυτό στη ζωή τους, τότε στην αρχή. Τότε που Τον πρωτογνώρισαν. Μόνο Έναν ξέρουν που να ορίζει τα νερά και τον ήλιο και τα ζώα των θαλασσών. Κι Αυτόν Τον έχασαν πριν λίγες μέρες. Αλλά, πάλι, να υπάρχει δεύτερος στον κόσμο που να γεμίζει τη βάρκα τους με ψάρια, αποκλείεται.
Άρα, Αυτός είναι.
Και πιάνουν τα κουπιά με τρεμάμενα χέρια, και ούτε που το καταλαβαίνουν πότε έφτασαν στην ακτή, ο ένας ήδη Τον έφτασε πρώτος, κολυμπώντας.
…από του πλήθους των ιχθύων.
«Ο Κύριος είναι.»
Τέτοια αποτελέσματα, τέτοιον καρπό, τέτοια επέμβαση στη ζωή μου, μόνο ο Κύριος μπορούσε να φέρει. Από εκεί Τον γνωρίζουν τώρα πια. Από τα θαυμάσια που κάνει στις ζωές των δικών Του. Μακάρι να είμαστε ένα από αυτά.
4. Σύντομα, τώρα, θα σε ξαναδώ
Έχει κι άλλη ανάσταση. Δεν τελειώνει εδώ η ιστορία. Ξαναγίνεται το αδύνατο, ξανασείεται η γη.
…εν μιά στιγμή, εν ριπή οφθαλμού, εν τη εσχάτη σάλπιγγι· διότι θέλει σαλπίσει, και οι νεκροί θέλουσιν αναστηθή άφθαρτοι, και ημείς θέλομεν μεταμορφωθή. Διότι πρέπει το φθαρτόν τούτο να ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο να ενδυθή αθανασίαν.
Α΄ Κορινθίους 15:52-53
Πλησιάζει η στιγμή. Δεν ξέρουμε πότε θα είναι για τον καθένα μας, όπως θα το ζήσουμε, νομίζω, την επόμενη στιγμή που θα κοιμηθούμε θα ξυπνήσουμε. Την επόμενη στιγμή που θα χωριστούμε από τα αδέλφια μας, θα ξανασμίξουμε. Τον πόνο θα διαδεχτεί η χαρά. Τη θλίψη η πληρότητα.
Κι εκείνους που νομίσαμε πως χάσαμε κάποτε στη γη, θα τους ξαναβρούμε άφθαρτους, αιώνιους, για να μη μας λείψουν ποτέ ξανά. Τα χέρια που σφίξαμε για τελευταία φορά εδώ κάτω, κλαίγοντας βουβά, θα μας αγκαλιάσουν με λαχτάρα. Τα μάτια τα κλειστά θα ανοίξουν, θα μας κοιτάξουν. Τα χείλη θα μας γελάσουν.
Και τότε θα έρθουν τα άλλα τα Χέρια, τα τρυπημένα, να μας σκεπάσουν σαν φτερούγες, και να μη μας αφήσουν ποτέ ξανά.
Θα γίνουν όλα αυτά, μας τα έχει υποσχεθεί. Γίνονται ήδη αυτή τη στιγμή, κάπου έξω από το χρόνο, έξω από το Σύμπαν. Κάποιος περιμένει να τελειώσουμε τη θητεία μας εδώ κάτω στη γη, για να τρέξει να μας προλάβει στην άλλη όχθη του Ιορδάνη. Κάποιος κοιτάζει με άγρυπνο μάτι κάθε μας μάχη, κάθε μας δυσκολία, και πανηγυρίζει όταν νικάμε. Κάποιου τα πόδια είναι έτοιμα για τη στιγμή που θα αφήσουμε τη γη. Και τότε θ’ αρχίσει να τρέχει, να μας συναντήσει στα μισά του δρόμου.
…και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής, οι δε πράξαντες τα φαύλα εις ανάστασιν κρίσεως.
Ιωάννης 5 : 29
Είναι αλήθεια και η ανάσταση της ζωής και η ανάσταση της κρίσης. Το ότι θα πάμε εκεί πάνω κρατώντας τη ζωή μας στα χέρια μας είναι πέρα για πέρα αλήθεια. Όλα όσα λέει ο Λόγος του Θεού. Πιο πολύ αλήθεια απ’ όσο φανταζόμαστε.
Να τα σκεφτόμαστε, να τα περιμένουμε, να τα ζούμε από τώρα.
Να παρηγορούμε ο ένας τον άλλο.
Να θυμόμαστε τι είναι αυτό που πιστεύουμε.
Και να ετοιμαζόμαστε.
Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος·
Α΄ Κορινθίους 15:26
Αμήν.