Περίμενε
Το πιο όμορφό μου όνειρο
είχε σβήσει το πρωί
μαζί μ’ εκείνα τ’ άπιαστα
Τι
σημαίνει πιστεύω στην Ανάσταση
-Σημαίνει πιστεύω ότι ο Ιησούς Χριστός αναστήθηκε ως ιστορικό γεγονός και όχι ως θρησκευτική παράδοση ή τελετουργία. Σημαίνει πιστεύω ότι αναστήθηκε στ’ αλήθεια, και όχι απλώς σαν ένα παραμύθι που το λένε κάποιοι, αλλά δεν ξέρουμε τι έγινε στην πραγματικότητα. Πιστεύω σημαίνει ξέρω, κι ας μην είδα. Πιστεύω στην ανάσταση του Κυρίου σημαίνει πιστεύω ότι ήταν νεκρός και έγινε ζωντανός ύστερα από τρεις ημέρες. Σημαίνει πιστεύω ότι βρήκαν την πέτρα κυλισμένη και τον τάφο άδειο. Σημαίνει πιστεύω ότι Τον είδαν ζωντανό, και πως τους μίλησε και έφαγε μαζί τους, και πως ανέβηκε μπροστά στα μάτια τους στον ουρανό. Και η
Σημειώσεις πάνω σε μία αναχώρηση
Κάποιος είπε «αγάπη είναι να βλέπεις κάποιον να πεθαίνει». Δεν ξέρω αν είναι αγάπη. Αν είναι μόνο αγάπη. Ίσως είναι και ανάγκη. Και μη επιλογή. Αγάπη είναι να βλέπεις κάποιον να ζει, να ζεις μαζί του, να τον γνωρίζεις, να τον μαθαίνεις. Να αυξάνεσαι μαζί του. Να περπατάς μαζί του τους δρόμους του Θεού, να τον πονάς όταν πέφτει, να τον ακολουθείς όταν σηκώνεται. Το να βλέπεις κάποιον να πεθαίνει ίσως είναι και αγάπη. Το σίγουρο είναι πως είναι μάθημα. Πολλά μαθήματα.
1.Ο χρόνος, το μεγάλο ψέμα.
Η ιδιοφυΐα του μεγάλου εχθρού του ανθρώπου, εκείνου που μέσα στην Αγία Γραφή αποκαλείται και διάβολος, είναι το ψέμα. Ένα ψέμα για να έχει όμως επιτυχία δεν είναι απλή υπόθεση. Πρέπει να έχει μέσα του κάποιες βάσεις αλήθειας, πρέπει να φαίνεται λογικό. Πρέπει να είναι μισή αλήθεια και μισό ψέμα. Αν γίνεται να είναι σχεδόν ολόκληρη αλήθεια και ένα μόριο ψέματος, τόσο το καλύτερο. Γιατί αυτό το σχεδόν, αυτό το μόριο ψέματος είναι αρκετό για να
Στα Επείγοντα
Ο αυτοκράτορας
Αν έχετε ταξιδέψει με αεροπλάνο, ίσως θα
προσέξατε πως εκτός από τον κυρίως χώρο αναμονής υπάρχει και η αίθουσα των VIP επιβατών, των ιδιαίτερα σημαντικών δηλαδή
προσώπων. Στο τέλος βέβαια όλοι μαζί ταξιδεύουν στο ίδιο αεροπλάνο, αλλά οι VIP μένουν μόνοι τους, ξεχωρισμένοι, απολαμβάνοντας τα όποια προνόμια τους
παρέχει η θέση τους κατά την πτήση αλλά και κατά την αναμονή για αυτή. Αν πάλι
μιλάμε για κάποιον πρωθυπουργό ή αρχηγό κράτους, τα πράγματα είναι ακόμα πιο ιδιαίτερα.
Αλίμονο, ένας πρωθυπουργός, ένας βασιλιάς ή ένας αυτοκράτορας –αν και πια δεν
υπάρχουν τέτοιοι- δεν επιτρέπεται ούτε καν να περιμένει για να ξεκινήσει η
πτήση του. Όταν μάλιστα δεν είναι διαθέσιμο το ιδιωτικό του αεροπλάνο, κάποιο άλλο
τον περιμένει με αναμμένες τις μηχανές, έτοιμο για απογείωση.
Κάπως έτσι γίνεται και στα νοσοκομεία, καθώς
και εδώ
Στα μέτρα μας
Η Νύχτα προχώρησε… Η
Ημέρα πλησίασε
Ένας Χριστός στα μέτρα μας
Χωρίς
κόστος
Είναι
φυσικό να ψάχνουμε, να ερευνούμε, να απορούμε με την κατάσταση την τραγική των
ημερών μας, που είναι έκδηλη όπου και αν στρέψουμε τα μάτια μας, μέσα μας, γύρω
μας, ανάμεσά μας. Γιατί φθίνουμε, γιατί ξεπέφτουμε, γιατί χάνουμε και
χανόμαστε, γιατί δεν έχουμε ευλογίες και δύναμη, γιατί η συγκομιδή είναι
ελάχιστη σε σύγκριση με τη σπορά, γιατί ο καρπός είναι αρρωστημένος και συχνά
πεθαίνει πριν ωριμάσει;
Πολλά μπορεί να πει κανείς και πολλές
είναι οι προσεγγίσεις, που μπορεί να κάνει στα θέματα αυτά. Υπάρχει όμως κάτι
βασικό, θεμελιακό, που χρειάζεται να το δούμε κατάματα και να είμαστε
ειλικρινείς και ευθείς, αν θέλουμε να φτάσουμε με όχημα την αλήθεια στην πηγή
του κακού.
Το κόστος δεν θέλουν οι άνθρωποι. Το
κόστος της αλήθειας, της άγιας ζωής, της καθαρής, δεν θέλουν να σηκώσουν.
Ό,τι έχει κόστος το αποδιώχνουν.
Ό,τι κοστίζει κοιτάζουν να
Ακόμα Ζωντανός
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ
του Ορέστη Φραγκόπουλου
«Είμαι ακόμα ζωντανός»
Σήμερα το πρωί το
κατάλαβα.
Ίσως να φαίνεται
αστείο.
Ίσως εσάς δεν σας
απασχόλησε ποτέ.
Εγώ όμως το είδα
καθαρά, το συνειδητοποίησα και πόνεσα.
Οι εξομολογήσεις
άλλωστε έχουν προσωπικό χαρακτήρα, είναι προσωπικά βιώματα.
Το ίδιο και οι
μονόλογοι.
Είναι και αυτοί μια
μορφή εξομολόγησης.
Και όταν είναι από
καρδιάς, με ειλικρίνεια και γνησιότητα, τότε είναι βέβαιο πως έχουν μεγάλη
αξία.
Κάποτε συνέβη και δεν με κάλεσαν κάπου,
που πίστευα πως θα έπρεπε να με είχαν καλέσει και ενώ οι υπόλοιποι, όλοι οι
άλλοι της σειράς μου είχαν προσκληθεί και παραβρέθηκαν. Εγώ έμεινα απ’ έξω και
πικράθηκα, πληγώθηκα, έχασα τη φρεσκάδα της χαράς του Κυρίου μου. Και τότε ήταν
που ήρθε το Άγιο Πνεύμα του Θεού και μου εξήγησε. Είσαι ακόμα ζωντανός, μου
είπε. Γι’ αυτό πονάς και πικραίνεσαι και πληγώνεσαι για τέτοια πράγματα. Δεν
ανήκεις ολοκληρωτικά στον Κύριο… Ανήκεις και στον ζωντανό εαυτό σου, που δεν
πέθανε ακόμα… Μεγάλη αλήθεια, με μεγάλη ακρίβεια η διάγνωση του Κυρίου.
Ακριβότερα
ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΣΧΑ
ΠΟΛΥ ΑΚΡΙΒΟΤΕΡΑ
«Ξέροντας ότι δεν
λυτρωθήκατε από τη μάταιη πατροπαράδοτη διαγωγή σας με φθαρτά, ασήμι ή χρυσάφι,
αλλά με το πολύτιμο αίμα του Χριστού, ως αμνού χωρίς ψεγάδι και χωρίς κηλίδα.»
(Α΄ Πέτρου 1:18-19)
-Πώς
μπορεί ο αμαρτωλός να βρει τη συγχώρηση των αμαρτιών του; ρώτησε κάποιος
πνευματικός άνθρωπος του Θεού έναν όμιλο θρησκευόμενων ανθρώπων.
-Με
το να κάνει ελεημοσύνες σ’ όλη του τη ζωή, απάντησε κάποιος.
-Αυτό,
είπε ο δούλος του Θεού, δεν μπορεί να είναι αλήθεια, γιατί οι φτωχοί, που δεν
έχουν χρήματα, δεν θα μπορέσουν ποτέ να βρουν άφεση αμαρτιών, και ο Θεός τότε
θα ήταν Θεός μόνο των πλουσίων. Έπειτα, αν υποθέσουμε ότι αυτό είναι κατορθωτό
από όλους τους ανθρώπους, ο Λόγος του Θεού μάς λέει ότι πολύ ακριβότερα εξαγοράζονται οι αμαρτίες. Επαναλαμβάνω λοιπόν το
ερώτημά μου. Πώς μπορεί ο αμαρτωλός να λάβει τη συγχώρηση των αμαρτιών του;
Χάρη και Φόβος
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ
Η χάρη και ο φόβος του Θεού
Υπάρχει
ένα αναμφισβήτητο πνευματικό αξίωμα, ξεκάθαρο μέσα στην Αγία Γραφή. Κανείς δεν
μπορεί να γνωρίσει την αληθινή χάρη του Θεού, αν πρώτα δεν γνωρίσει το φόβο Του.
Είναι αλήθεια ότι η παρουσία του Θεού φέρνει τρόμο στις καρδιές των αμαρτωλών
ανθρώπων. Ο φόβος όμως του Θεού είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Δεν πρόκειται
για ένα φόβο φυσικό ή επιφανειακό, συνέπεια του ενστίκτου για αυτοσυντήρηση που
έχει ο άνθρωπος. Είναι μια αίσθηση εσωτερικής και βαθιάς αδυναμίας μπροστά στον
Θεό.
Αν δεν υπάρξει αυτή η ποιότητα του φόβου
προς τον Θεό μέσα στην καρδιά μας, η πνευματική μας ζωή θα είναι ρηχή,
επιφανειακή. Το θηρίο μέσα μας είναι πολύ δυνατό και έχει μεγάλη αυτοπεποίθηση
και εγωισμό. Αν ο Θεός δεν το νικήσει, δε θα μπορέσει να φανερώσει τον Εαυτό
Του στα πνευματικά μας μάτια.
Στήριξε
ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΑ
Στήριξον
τα λοιπά
«Στήριξε τα
υπόλοιπα, που πρόκειται να πεθάνουν.»
(Αποκάλυψη Ιωάννη 3:2)
Υπάρχουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων
μπροστά στα μάτια του Θεού.
Οι ζωντανοί.
Οι νεκροί.
Αυτοί που, αν
και ζωντανοί ακόμα, είναι έτοιμοι να πεθάνουν.
Είναι οι
ζωντανοί. Αυτοί
που δέχτηκαν μέσα στην καρδιά τους τον Χριστό Κύριο και Βασιλιά, να διευθύνει
και να οδηγεί. Αυτοί δεν έχουν δικό τους θέλημα, αλλά κάθε τους βήμα οδηγείται
από τον Ιησού Χριστό. Μέσα στη θέλησή τους και στην καρδιά τους, ο Θεός διαχέει
το Πνεύμα Του και οι άνθρωποι αυτοί πλέον είναι «εν Κυρίω». Ζουν και υπάρχουν
από τον Κύριο και λειτουργούν μόνο για τον Κύριο. Είναι μια επέκταση της
παρουσίας του Κυρίου.
Αγαπάνε τον κόσμο!
ΕΤΣΙ ΕΞΗΓΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ
Η πραγματικότητα είναι ότι:
Αγαπάνε
τον κόσμο!
Για όσους δεν
έχουν ακόμα καταλάβει τι συμβαίνει…
Για όσους δεν
έχουν ακόμα καταλάβει ότι θερίζουμε…
Είναι πολύ φυσικό και φυσιολογικό.
Παρατηρώ και κάπως παρακολουθώ με ενδιαφέρον τους ανθρώπους που μας
περιβάλλουν, τους ανθρώπους γύρω μας. Τις κινήσεις τους, το περιεχόμενό τους,
τη μέρα τους, τη ζωή τους, την εμφάνισή τους, τις αντιδράσεις τους. Παρατηρώ
και σκέφτομαι, παρατηρώ και καταλαβαίνω.
Τι καταλαβαίνω; Αγαπούν τον κόσμο. Αυτό
βγαίνει σαν συμπέρασμα από όλα αυτά που φτάνουν στα μάτια μου, στα αυτιά μου,
που περνούν από τη σκέψη μου για τους γύρω μου, το περιβάλλον, τους πιστούς των
ημερών μας. Αγαπούν τον κόσμο. Απλά και ειλικρινά, χωρίς αναστολές. Τον αγαπούν
και το δείχνουν. Τον αγαπούν και δεν έχουν ενδοιασμούς, φόβους. Τον αγαπούν
χωρίς να θέλουν ή να χρειάζονται να κρύψουν την αγάπη τους.
Τη φράση αυτή την έχω πει κι άλλες
φορές, αλλά και την έχω ακούσει. Όμως στις μέρες μας θα την ακούμε ή θα τη σκεφτόμαστε
ακόμα πιο συχνά και με τραγικό τρόπο. Τα παιδιά μας, οι νέοι μας, οι
μεγαλύτεροι, οι γυναίκες, οι άντρες, το βλέπεις, αγαπούν τον κόσμο και τον
θέλουν στη ζωή τους. Ο τρόπος που ντύνονται είναι κοσμικός. Το περιεχόμενο της
μέρας τους, της σκέψης τους είναι κοσμικό. Θέλουν να ζήσουν αυτό που ζουν οι
άλλοι, όπως το ζούνε όλοι. Έχουν όμως αναστολές, γιατί γνωρίζουν την αλήθεια,
έχουν το φως του Θεού στη ζωή τους και καταλαβαίνουν και διακρίνουν. Αλλά η
καρδιά τους αγαπάει τον κόσμο. Αυτό ακριβώς το ένα που μας καλεί και μας ειδοποιεί ο Κύριος να μην αγαπήσουμε, να
μην προσκυνήσουμε, γιατί σκοτώνει και μάλιστα σκοτώνει αιώνια (Α΄ Ιωάννη
2:15-17).
Πέμπτες με τον Ορέστη
Οι Πέμπτες με τον Ορέστη ανεβαίνουν κάθε απόγευμα Πέμπτης για την κατάρτιση και οικοδομή μας. Ας είναι ανοιχτά τα μάτια μας, καθώς ζούμε στις ημέρες του τέλους, και ας εργαζόμαστε με επιμέλεια για να έρθουμε πιο κοντά στην αλήθεια. Αν βρήκατε αυτό το μάθημα ωφέλιμο, σας παρακαλούμε να μοιραστείτε το βίντεο με τους γνωστούς και φίλους σας, ώστε να ωφεληθούν κι εκείνοι! Μακάρι να ακούσετε το κάθε μάθημα ξανά και ξανά, όπως εμείς, γιατί το θέμα της σωτηρίας είναι πολύπλευρο και βαθύ.
Ρίζες και Φτερά
Δεν είχαν καταλάβει η Ελίζα και η Ρόδη μεγαλώνοντας ποιοι ήταν οι γονείς τους. Νόμιζαν πως η μαμά ήταν εκείνη η κοντούλα που δεν έφτανε στα ψηλά ντουλάπια της κουζίνας τη ζάχαρη όταν της ζητούσαν να φτιάξει μιλφέιγ. Νόμιζαν πως ο μπαμπάς ήταν ένας μπαμπάς όπως όλοι οι άλλοι, μόνο που του άρεσε να κάθεται στο γραφείο του και να γράφει μασουλώντας κριτσίνια. Και πού και πού σκαρφάλωνε στο πεζούλι δίπλα απ’ το μπαλκόνι να στερεώσει τους κισσούς που ανέβαιναν από τον κήπο.
Κι όταν στη θάλασσα, το καλοκαίρι, έπαιζαν οι πέντε τους μπάλα και πιτσιλούσαν τον Ευτύχη κι έκαναν πατητές στον μπαμπά και τη μαμά την άφηναν καμιά φορά να πιάσει την μπάλα στο κορόιδο, νόμιζαν πως έμοιαζε με των άλλων η οικογένειά τους.
Πέρασαν χρόνια μέχρι να καταλάβουν.
Σημειώσεις πάνω σε μία ανάσταση
«Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών». Το λέει το «Πιστεύω» μας, το λέει ο Λόγος του Θεού, το λέει Εκείνος που το χάραξε στην αιώνια ψυχή μας.
Όμως πριν φτάσουμε στην ανάσταση, πρέπει να περάσουμε από τον θάνατο. Και ο θάνατος είναι ένα πολύ δύσκολο, ένα πολύ σκληρό θέμα. Ειδικά αν δεν είσαι εσύ εκείνος που πέθανε, αλλά εκείνος που μένει πίσω. Εκείνος που έκανε σχέδια, όνειρα, εκείνος που προγραμμάτιζε.
Εκείνος που του ’ταξαν ζωή και του έδωσαν θλίψη.
Εκείνος που προδόθηκε.
Πολεμώντας την αλήθεια
Μπροστά στα μάτια μας καθημερινά βρίσκεται σε εξέλιξη ένας αδυσώπητος αγώνας. Ένας πόλεμος σε ένα πεδίο μάχης κατάλληλα εκλεγμένο από αυτόν που κήρυξε τον πόλεμο αυτό. Ένας πόλεμος που ξεκίνησε χιλιάδες χρόνια πριν, όταν ο εχθρός του Θεού και εχθρός του ανθρώπου, ο απαρχής ανθρωποκτόνος διάβολος, πλησίασε την Εύα και τον Αδάμ στον κήπο της Εδέμ με ένα μόνο σκοπό. Να τους σκοτώσει. Πολεμώντας την αλήθεια.
Όμως τίποτα από αυτά δεν θα μπορούσε να συμβεί, αν κάποιος δεν διαστρέβλωνε την αλήθεια, δεν την έκρυβε, δεν την αλλοίωνε. 
«Στ’ αλήθεια, έτσι σας είπε ο Θεός;» (Γένεση 3:1). Με τα λόγια αυτά ξεκίνησε η εξαπάτηση του ανθρώπου και ο πόλεμος ενάντια στον Θεό μεταφέρθηκε στην καρδιά του δημιουργήματός Του. Ένας πόλεμος που συνεχίζεται με αμείωτη ένταση μέχρι σήμερα. Ένας πόλεμος που εξελίσσεται και αλλάζει μορφή ανάλογα με τις ανάγκες και τις συνθήκες. Ένας πόλεμος που θα συνεχίζεται μέχρι την οριστική και τελειωτική νίκη της Αλήθειας, του σπέρματος της γυναικός (Γένεση 3:15), που μπορεί ο πατέρας του ψέματος (Ιωάννης 8:44) να του κέντησε την πτέρνα, αλλά Αυτός θα του συντρίψει το κεφάλι (Γένεση 3:15).
Γιατί φοβόμαστε;
Είναι γεγονός, και ας το ομολογήσουμε, πως η ζωή μας ολόκληρη είναι γεμάτη με φόβους, οι μέρες μας, οι ώρες μας, η κάθε μας κίνηση. Αποτελούν κυρίαρχο στοιχείο της ζωής μας οι φόβοι και είναι τρομερό να το λέμε και να το ομολογούμε. Κάθε μέρα υποφέρουμε και στενάζουμε από ποικίλους φόβους, από ποικίλες αιτίες. Αν μαζεύαμε τους φόβους μιας ζωής, θα διαπιστώναμε πως το μεγαλύτερο και το καλύτερο μέρος της είναι κυριολεκτικά τυραννισμένο από τους φόβους!
Εδώ όμως υπάρχει κάτι ακόμα πιο τραγικό. Φόβους είχαμε πριν πάμε στον Χριστό, τότε που ήμασταν στη ζωή της αμαρτίας, στη ζωή του σκοταδιού, στη ζωή της άρνησης. Φόβους όμως έχουμε και τώρα που έχουμε τον Χριστό στη ζωή μας, που λέμε πως πιστεύουμε και πως ζούμε την καινούργια ζωή. Πώς γίνεται αυτό;
Αναγέννηση: Τι είναι; Τι δεν είναι; Πότε είναι; Για ποιους είναι;
Στις μέρες μας δεν λέει τίποτα!
Είναι από τα πλέον τραγικά χαρακτηριστικά των ημερών μας αυτό που συμβαίνει. Ο εκφυλισμός των εννοιών, των αξιών, των θέσεων. Ίσως δεν υπάρχει πιο κάτω και πιο χαμηλά για να πέσουμε. Λέμε χριστιανός και δε σημαίνει τίποτα. Λέμε αναγεννημένος και δε σημαίνει τίποτα. Γιατί όλοι δηλώνουν χριστιανοί, όλοι δηλώνουν αναγεννημένοι. Αξίζει να ασχοληθούμε και με τα δύο αυτά γνωρίσματα.
Κάποτε η λέξη χριστιανός ήταν γεμάτη νόημα, αξία και δύναμη. Ήταν ταυτόχρονα ένα όνομα γεμάτο κόστος για όσους το κουβαλούσαν. Τότε οι χριστιανοί ήταν λίγοι, επίλεκτοι και αποφασισμένοι. Τότε οι χριστιανοί ζούσαν αυτό που πίστευαν και πλήρωναν το κόστος με αγάπη και λατρεία στο πρόσωπο του Κυρίου.
Χριστιανός θα πει «του Χριστού». Χριστιανός θα πει δεν ζω εγώ, ζει μέσα μου ο Ιησούς Χριστός... δεν ζω για τον εαυτό μου, αλλά για Κείνον που πέθανε και αναστήθηκε για μένα, τον Ιησού Χριστό (Β΄ Κορινθίους ε΄ 15). Αυτοί ήταν οι χριστιανοί που ζούσαν διαφορετικά, αλλιώτικα, ξεχωρισμένα, άγια, καθαρά μέσα στον αμαρτωλό κόσμο μας. Και οι υπόλοιποι τους ξεχώριζαν και τους έδιναν ονόματα όπως «οι της οδού ταύτης».
Ποιοι είμαστε
ΚΡΥΜΜΕΝΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ
Ποιοι είμαστε
Γιατί δεν προτιμάτε να αδικείστε;
(Α΄ Κορινθίους 6:7)
Πολύ μεγάλη σύγχυση και συζήτηση υπάρχει γύρω από το θέμα της ταυτότητας του χριστιανού ανθρώπου σε σχέση με τους γύρω του. Τι είναι αυτό που τον ξεχωρίζει; Και πρέπει να υπάρχει κάτι που να τον ξεχωρίζει;
Ας πούμε πως ο χριστιανός είναι ένας καλός άνθρωπος. Αυτό δεν τα λέει όλα; Α, μα αυτή είναι ερώτηση-παγίδα. Γιατί ποιος είναι ο καλός άνθρωπος;
Τις στιγμές που γράφονται αυτές οι γραμμές, το Παρίσι θρηνεί τους νεκρούς του. Η Βηρυτός το ίδιο. Οι βαρκούλες με τους μετανάστες συνεχίζουν να αναποδογυρίζουν στο Αιγαίο, κι όσο πλησιάζουν οι γιορτές, τόσο πληθαίνουν και τα παιδάκια με ακορντεόν μέσα στο τρένο. Σε όλα αυτά τα σενάρια υπάρχει η ίδια απορία: ποιος φταίει. Ποιος έφταιξε και είναι έτσι ο κόσμος μας; Μήπως θα μπορούσαμε να τα έχουμε αποφύγει όλα αυτά; Πάντα, βέβαια, η απάντηση θα είναι πολύ εύκολη και γρήγορη, το δάχτυλο τεντωμένο. Να, αυτός φταίει, αυτός και αυτοί, οι μεγάλοι, οι απατεώνες, οι πολλοί.
Οι δυο αγάπες
Οι δύο αγάπες:
Να αγαπάς ή να αγαπιέσαι;
Να αγαπάς ή να αγαπιέσαι;
Το νόμισμα της αγάπης, το ακριβό και πολύτιμο, έχει δύο όψεις όπως όλα τα νομίσματα. Η μία του πλευρά είναι η αγάπη μας προς τους άλλους. Η άλλη του όψη είναι η αγάπη των άλλων προς εμάς. Η πρώτη είναι η αγάπη που ξεκινάει από εμάς και διαχέεται στους γύρω μας, τους αγγίζει, τους διαπερνά, τους μιλάει. Η άλλη πλευρά είναι η αγάπη που φτάνει σε μας από τους άλλους, τους γύρω, όταν φυσικά μας τη στέλνουν, όταν έχουν τέτοια διάθεση αγάπης στην καρδιά τους.
Για ποια από τις δύο αυτές αγάπες μιλάμε; Για ποια από τις δύο αυτές αγάπες μιλάει η Αγία Γραφή; Σε ποια μας καλεί να μείνουμε και να αυξηθούμε;
Η τελευταία προθεσμία
στο ΤΜΗΜΑ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΝ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΩΝ
Μέσα στη ρουτίνα της καθημερινότητας και στα περιστατικά που κυκλικά επαναλαμβάνονται, μια γενική εφημερία έχει πάντα το στοιχείο της έκπληξης, που σε κρατά σε εγρήγορση και δεν σε αφήνει να πλήξεις. Άνθρωποι τελείως άγνωστοι, που τους βλέπεις για πρώτη φορά, ίσως και τελευταία, έρχονται σε κάποιον, επίσης άγνωστο, αναζητώντας βοήθεια και λύση στο πρόβλημά τους. Ενώ λοιπόν ο χρόνος και το φορτίο της αναμονής πιέζουν ασφυκτικά, η εξέταση και η αξιολόγηση των ασθενών αρχίζουν πριν ακόμα ξεκινήσει η λήψη του ιστορικού. Πολλές φορές αρκεί και μόνο να δεις κάποιον, για να μπορέσεις να βγάλεις χρήσιμα συμπεράσματα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)