Στα Επείγοντα





 στο ΤΜΗΜΑ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΝ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΩΝ

 Ο αυτοκράτορας


Αν έχετε ταξιδέψει με αεροπλάνο, ίσως θα προσέξατε πως εκτός από τον κυρίως χώρο αναμονής υπάρχει και η αίθουσα των VIP επιβατών, των ιδιαίτερα σημαντικών δηλαδή προσώπων. Στο τέλος βέβαια όλοι μαζί ταξιδεύουν στο ίδιο αεροπλάνο, αλλά οι VIP μένουν μόνοι τους, ξεχωρισμένοι, απολαμβάνοντας τα όποια προνόμια τους παρέχει η θέση τους κατά την πτήση αλλά και κατά την αναμονή για αυτή. Αν πάλι μιλάμε για κάποιον πρωθυπουργό ή αρχηγό κράτους, τα πράγματα είναι ακόμα πιο ιδιαίτερα. Αλίμονο, ένας πρωθυπουργός, ένας βασιλιάς ή ένας αυτοκράτορας –αν και πια δεν υπάρχουν τέτοιοι- δεν επιτρέπεται ούτε καν να περιμένει για να ξεκινήσει η πτήση του. Όταν μάλιστα δεν είναι διαθέσιμο το ιδιωτικό του αεροπλάνο, κάποιο άλλο τον περιμένει με αναμμένες τις μηχανές, έτοιμο για απογείωση.

Κάπως έτσι γίνεται και στα νοσοκομεία, καθώς και εδώ αποδεικνύεται πως κάποιες φορές δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Όταν λοιπόν έρχεται για να εξεταστεί στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών ένας βουλευτής, ένας υπουργός ή κάποιος, που για κάποιο λόγο θεωρείται σπουδαίος και σημαντικός, τα πράγματα μπορεί να λειτουργήσουν λίγο διαφορετικά από το συνηθισμένο. Τις περισσότερες φορές δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Αρκεί να ειπωθεί το όνομα του ασθενή και όλοι καταλαβαίνουν.

Κάτι παρόμοιο συνέβη σε μία γενική εφημερία μου στο ΤΕΠ, κάποια χρόνια πριν. Είχε έρθει για να εξεταστεί ένας πρώην πρωθυπουργός. Ούτε βουλευτής, ούτε υπουργός, ούτε κάποιος διάσημος. Ολόκληρος πρωθυπουργός. Πρώην βέβαια, αλλά πρωθυπουργός. Το παράξενο όμως ήταν πως κανένας από όλους όσους ήμασταν στην εφημερία εκείνη την ημέρα, γιατροί και νοσηλευτές, δεν τον αναγνώρισε, αλλά ούτε και ήξερε το όνομά του. Για να μάθουμε δε, ποιος είναι, χρειάστηκε να μας συστηθεί ο ίδιος: Είχε κάποτε, ως υψηλόβαθμος δικαστικός, διατελέσει υπηρεσιακός πρωθυπουργός σε μία μεταβατική περίοδο, ανάμεσα σε δύο διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, αρκετά χρόνια πριν. Ήταν ένας ηλικιωμένος, ευγενικός και καλοντυμένος κύριος –δεν βλέπεις πολλούς με γραβάτα στο ΤΕΠ- και δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο από ιατρικής πλευράς, μα έμεινε τουλάχιστον να λέω πως ανάμεσα στα άλλα, έχω εξετάσει και έναν πρωθυπουργό.



Όσοι όμως πλούσιοι και σημαντικοί, υπουργοί ή πρωθυπουργοί, αρχηγοί κρατών ή βασιλιάδες κι αν έρθουν, όσο κι αν παρακαμφθεί η σειρά, στο νοσοκομείο άλλος είναι αυτός που κυριαρχεί και στο πέρασμά του όλοι παραμερίζουν. Μην πάει ο νους σας στους γιατρούς, που αν και μοιάζουν μεγάλοι και τρανοί, στην πραγματικότητα αυτά που δεν ξέρουν είναι πολύ περισσότερα από αυτά που ξέρουν. Εδώ, η πραγματική δύναμη και εξουσία είναι στα χέρια της αρρώστιας, που βέβαια δεν είναι μία, αλλά πολλές και διαφορετικές. Και ανάμεσα σε αυτές κυριαρχεί μία, που το όνομά της κάποιοι φοβούνται και να το προφέρουν ακόμα. Είναι η πιο τρομακτική από όλες. Μπροστά της όλοι υποκλίνονται και όσοι αντιστέκονται, τις περισσότερες φορές, αν και όχι πάντα, παραδίνονται νικημένοι και υποταγμένοι στις επιταγές της. Σαν να βρίσκονται μπροστά σε κάποιο βασιλιά.

Πριν λίγο καιρό ήρθε στα χέρια μου ένα βιβλίο με έναν τίτλο ιδιαίτερο και παράξενο:
Ο Αυτοκράτορας όλων των νοσημάτων
Μία βιογραφία του καρκίνου

Το βιβλίο αυτό, βραβευμένο με ένα από τα σημαντικότερα λογοτεχνικά βραβεία για το 2011 και στην κατηγορία της μη μυθιστορηματικής λογοτεχνίας, αν και ογκώδες, καταφέρνει να πει τόσα πολλά με τον τίτλο του και μόνο.
Ένας Αυτοκράτορας, που έχοντας εγκαθιδρύσει το βασίλειό του μέσα στα νοσοκομεία, απλώνει την αυτοκρατορία του ανάμεσα και στους ανθρώπους.
Και αν για όλους τους άλλους το να φοβούνται στο άκουσμα και να μεριάζουν στο πέρασμα του τρομερού Αυτοκράτορα είναι φυσιολογικό, για τους γιατρούς, αυτούς δηλαδή που έχουν αναλάβει να τον πολεμήσουν, θα περίμενε κανείς κάτι άλλο: να προβάλλουν έστω κάποια αντίσταση, συντονισμένη και σταθερή, αντιτασσόμενοι στην κυριαρχία του.

Δεν θα αναφερθώ σε κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό, γιατί δυστυχώς πρόκειται για φαινόμενο καθημερινό και επαναλαμβανόμενο. Ως επιμελητής της Ογκολογικής Κλινικής στο νοσοκομείο που εργάζομαι, πολλές φορές το τηλέφωνό μου χτυπάει είτε στο νοσοκομείο, είτε στο σπίτι και ο γιατρός εφημερίας από το ΤΕΠ μου αναφέρει για κάποιον ογκολογικό ασθενή, που πήγε στο νοσοκομείο. Και ενώ περιμένω να ακούσω τα αποτελέσματα των εξετάσεων και μία προτεινόμενη θεραπευτική αγωγή, το πρώτο που φθάνει σε μένα είναι κάποιο από τα ακόλουθα:
§  Χρειάζεται αλήθεια να κάνουμε όλες αυτές τις εξετάσεις;
§  Αφού έχει καρκίνο. Το ξέρουμε. Σίγουρα αυτό φταίει.
§  Αφού κάνει χημειοθεραπεία.
-Ναι, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να ψάξουμε τι συμβαίνει ή πως δεν μπορούμε να βοηθήσουμε τον ασθενή μας.

Μπροστά στον Αυτοκράτορα, στην τρομερή όψη του και στις θανατηφόρες απειλές που συνοδεύουν την παρουσία του, εγκλωβίζεται η λογική και παραλύει ακόμα και η επιστημονική σκέψη.
Ένας νέος, αριστούχος στη σχολή και άρτια καταρτισμένος γιατρός, αρνήθηκε οποιαδήποτε θεραπεία μετά τη διάγνωσή του με μία μορφή καρκίνου. Οι προοπτικές ήταν όντως δυσοίωνες, οι επιλογές περιορισμένες και οι προσδοκίες χαμηλές. Ο γιατρός του προσπάθησε να τον μεταπείσει. Εκείνος αρνήθηκε, καθώς δεν έβρισκε λόγο να αντιμετωπίσει τον ισχυρό εχθρό, που είχε εκστρατεύσει εναντίον του, κυνηγώντας μία μικρή πιθανότητα. Λίγους μήνες μετά το θάνατό του, σημειώθηκε μια ιστορική εξέλιξη στη θεραπεία της νόσου αυτής, με τα αρχικά ελπιδοφόρα αποτελέσματα να γίνονται εντυπωσιακά με το πέρασμα του χρόνου. Όμως ήταν ήδη πολύ αργά. Ο Αυτοκράτορας είχε ήδη νικήσει. Και η νίκη του αυτή ήταν ο φόβος, η απογοήτευση, η χαμένη ελπίδα και η ολοκληρωτική και άνευ όρων παράδοση στη δύναμή του.




            Η μεγάλη ανάγκη της ανθρωπότητας: Μία σωτηρία και ένας σωτήρας. Κάποιος, που θα μπορέσει να σώσει τον άνθρωπο, να τον προστατέψει και να τον θεραπεύσει. Και ήρθε ο Ιησούς Χριστός και «διερχόταν ευεργετώντας και θεραπεύοντας» (Πράξεις Αποστόλων 10:38) και όλοι σκέφτηκαν πως Αυτός είναι, πως σ’ Αυτόν θα μπορούσαμε να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας για να νικηθεί ο μεγαλύτερος εχθρός, ο τρομερός Αυτοκράτορας της αρρώστιας και οι φρικτές συνέπειες της εξουσίας του πάνω στα θνητά μας σώματα.
            Ο πραγματικός όμως εχθρός είναι άλλος και είναι χειρότερος και πολύ πιο σκληρός. Τόσο, που ο ίδιος ο θάνατος καταλήγει να γίνεται ένα απλό μέσο στα χέρια του, το τελικό όπλο με το οποίο επιβεβαιώνει και σφραγίζει τη βασιλεία του.
Ο Λόγος του Θεού είναι ξεκάθαρος και διαφωτιστικός:
            «…η αμαρτία βασίλευσε διαμέσου του θανάτου» (Ρωμαίους 5:21)

            Ο πραγματικός αυτοκράτορας δεν είναι κάποια αρρώστια ή ο σωματικός θάνατος, αλλά η αμαρτία, που κρατάει τον άνθρωπο δούλο στις επιταγές της, τα πάθη και τις επιθυμίες της σάρκας. Η αμαρτία είναι αυτή, που κρατάει τον άνθρωπο μακριά από τον Θεό, την μόνη πηγή της ζωής. Και μακριά από τον αληθινό Θεό της Αγίας Γραφής, χωρίς τη Ζωή, ακόμα και αν μοιάζει ζωντανός, ο άνθρωπος είναι πνευματικά νεκρός. Μένει μόνο το τραγικό τελικό γεγονός, που έρχεται μέσα από διάφορους δρόμους και τρόπους, για  να βάλει την τελική και οριστική σφραγίδα.
            Και ο άνθρωπος έγινε δούλος της αμαρτίας επειδή την αγάπησε. Αγάπησε το σκοτάδι (Ιωάννης 3:19), εγκατέλειψε τον Θεό, την αγάπη και την αλήθεια Του και έγινε εχθρός Του. Γιατί «όποιος θελήσει να είναι φίλος του κόσμου, γίνεται εχθρός του Θεού» (Ιακώβου 4:4).

Αν και δεν έχω ακόμα ολοκληρώσει το τεσσαρακοστό πρώτο έτος της ηλικίας μου, έχω σταθεί πολλές φορές βουβός μάρτυρας και θλιβερός αγγελιοφόρος της τελικής δράσης του «Αυτοκράτορα όλων των νοσημάτων», της χλωμής και παγωμένης σφραγίδας του πραγματικού δυνάστη, που βασιλεύει επάνω στον άνθρωπο, της αμαρτίας. Βρέθηκα όμως μπροστά σε μία ξεχωριστή σκηνή, που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Τη σκηνή ενός διπλού θανάτου.

Η ατμόσφαιρα ήταν πνιγηρή και μύριζε θάνατο. Αν και μεσημέρι, σκοτάδι βαθύ είχε παντού απλωθεί. Την εκκωφαντική σιωπή διέκοπταν κάπου-κάπου λυγμοί, που πνίγονταν στα δάκρυα που τους γέννησαν. Ακόμα θυμάμαι τον ήχο τους. Δεν ήταν για πένθος, ούτε από θλίψη. Τα ξέρω πια όλα αυτά καλά. Πιο πολύ έμοιαζαν με δάκρυα ανακούφισης. Από αυτά, που καθώς κυλούν στο χώμα, ξεπλένουν την καρδιά από ένα σκληρό βάρος και ένα φορτίο δυσβάσταχτο. Διστακτικός, πλησίασα και πίσω από πυκνούς θάμνους, που μάταια προσπαθούσαν να κρύψουν όσα εξελίσσονταν, υψωνόταν ένας λόφος και στην κορυφή του τρεις σταυροί. Στον μεσαίο ήταν καρφωμένος Εκείνος. Το Φως και η Αλήθεια. Η Θύρα και ο Δρόμος. Η Ανάσταση και η Ζωή. Ο αληθινός, ο μεγάλος Βασιλιάς.

Δίπλα Του, γύρω Του, δεν υπήρχε κανείς. Ένας μονάχα, γονατιστός στα πόδια του Σταυρού Του, με το μέτωπό του να χαϊδεύει το χώμα και τα δάκρυά του να ποτίζουν την χαρακωμένη γη. Δεν ήταν δάκρυα λύπης, αλλά μετάνοιας, ταπείνωσης και συντριβής. Δάκρυα που μιλούσαν, φώναζαν δυνατά, για να ακούσει ο Ουρανός και η γη: «Αμάρτησα στον ουρανό κι ενώπιόν Σου. Θεέ μου, ελέησε με, τον αμαρτωλό». Στα χέρια του ένα σφυρί και λίγα χοντρά καρφιά, που μάλλον περίσσεψαν από την εκτέλεση.
Πλησίασα αρκετά για να βλέπω καλά και να ακούω καθαρά, πάντα όμως με το σεβασμό που αρμόζει όταν βρίσκεσαι δίπλα σε κάποιον που πεθαίνει. Γιατί δεν ήταν μόνο τα δάκρυα, που έτρεχαν από τα μάτια του, αλλά η ίδια του η καρδιά, η ζωή του ολόκληρη. Μέχρι που έπαψε να κλαίει, γιατί όλα τα δάκρυα είχαν χυθεί. Και δεν μιλούσε πια, γιατί Τού τα είχε όλα πει. Ήταν τότε που πέθανε.

Κοίταξα γύρω μου να δω τον θάνατο ή κάποιον από τους ακόλουθούς του. Πουθενά και κανένας. Μόνο Εκείνος, ο μεγάλος και αληθινός Βασιλιάς. Αυτός, που πριν λίγο ήταν κρεμασμένος στο Σταυρό, αναστημένος και δοξασμένος, κρατούσε τον πεθαμένο στην αγκαλιά Του και του έδινε ζωή από τη δική Του.
Έκπληκτος άνοιξα όσο μπορούσα περισσότερο τα μάτια μου, για να χορτάσω το μοναδικό θέαμα.

Έχουν περάσει από τότε αρκετά χρόνια. Πολλές φορές γυρνάω πίσω και βλέπω από την αρχή τη διπλή αυτή σκηνή του θανάτου, για να θυμηθώ, για να διορθώσω τους δρόμους μου, για να ζήσω.

Είναι η σκηνή του θανάτου του Σωτήρα μου.
Για τις αμαρτίες μου και με τις αμαρτίες μου.

Είναι η σκηνή του θανάτου μου.
Του θανάτου, που ακολούθησε η ανάσταση σε μία καινούργια, λυτρωμένη και νικηφόρα ζωή μαζί Του.

«Ώστε, όπως η αμαρτία βασίλευσε διαμέσου του θανάτου,
έτσι και η χάρη να βασιλεύσει διαμέσου της δικαιοσύνης σε αιώνια ζωή,
διαμέσου του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας.»                                                                                                (Ρωμαίους 5:21)


Και αν ακόμα φαίνεται ο αυτοκράτορας του πόνου και της αρρώστιας να αυξάνει και να συσπειρώνει τις δυνάμεις του γύρω μας, ο Θεός είναι ξεκάθαρος και ο Λόγος Του θριαμβευτικός για τους δικούς Του:

«…αυτός που πιστεύει σε μένα, και αν πεθάνει, θα ζήσει. Και καθένας που ζει και πιστεύει σε μένα, δεν πρόκειται να πεθάνει στον αιώνα.»
(Ιωάννης 11:25-26)


Γιατί κανένας και τίποτε δεν μπορεί να χωρίσει τους δικούς Του από την αγάπη Του, γιατί…

«Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος»
(Α΄ Κορινθίους 15:26)

Μάριος Μπακογεώργος
Παθολόγος Ογκολόγος

αφιερωμένο στον πατέρα μου