Στις μέρες μας δεν λέει τίποτα!
Είναι από τα πλέον τραγικά χαρακτηριστικά των ημερών μας αυτό που συμβαίνει. Ο εκφυλισμός των εννοιών, των αξιών, των θέσεων. Ίσως δεν υπάρχει πιο κάτω και πιο χαμηλά για να πέσουμε. Λέμε χριστιανός και δε σημαίνει τίποτα. Λέμε αναγεννημένος και δε σημαίνει τίποτα. Γιατί όλοι δηλώνουν χριστιανοί, όλοι δηλώνουν αναγεννημένοι. Αξίζει να ασχοληθούμε και με τα δύο αυτά γνωρίσματα.
Κάποτε η λέξη χριστιανός ήταν γεμάτη νόημα, αξία και δύναμη. Ήταν ταυτόχρονα ένα όνομα γεμάτο κόστος για όσους το κουβαλούσαν. Τότε οι χριστιανοί ήταν λίγοι, επίλεκτοι και αποφασισμένοι. Τότε οι χριστιανοί ζούσαν αυτό που πίστευαν και πλήρωναν το κόστος με αγάπη και λατρεία στο πρόσωπο του Κυρίου.
Χριστιανός θα πει «του Χριστού». Χριστιανός θα πει δεν ζω εγώ, ζει μέσα μου ο Ιησούς Χριστός... δεν ζω για τον εαυτό μου, αλλά για Κείνον που πέθανε και αναστήθηκε για μένα, τον Ιησού Χριστό (Β΄ Κορινθίους ε΄ 15). Αυτοί ήταν οι χριστιανοί που ζούσαν διαφορετικά, αλλιώτικα, ξεχωρισμένα, άγια, καθαρά μέσα στον αμαρτωλό κόσμο μας. Και οι υπόλοιποι τους ξεχώριζαν και τους έδιναν ονόματα όπως «οι της οδού ταύτης».
Σήμερα, η λέξη χριστιανός δε λέει τίποτα, γιατί οι περισσότεροι που είναι στις φυλακές είναι χριστιανοί. Εγκληματίες, αμετανόητοι κακοποιοί, άνθρωποι διεφθαρμένοι, όλοι δηλώνουν χριστιανοί. Χριστιανοί διαλύουν τα σπίτια τους, χριστιανοί πορνεύουν, μοιχεύουν, χριστιανοί που κλέβουν ή καταχρώνται χρήματα άλλων.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους «αναγεννημένους» των ημερών μας. Αναγεννημένοι που διαλύουν τα σπίτια τους μετά από 10, 16 χρόνια γάμου... Αναγεννημένοι που αφήνουν τη γυναίκα τους για μια πιο γυαλιστερή... Αναγεννημένοι που αγαπούν τον κόσμο της αμαρτίας... Αναγεννημένοι που κλέβουν χρήματα... που εκμεταλλεύονται καταστάσεις... Αναγεννημένοι που λένε ψέματα, ζουν ψέματα, φοράνε ψέματα, αγαπούν το ψέμα... Όλοι είναι αναγεννημένοι... τουλάχιστον όλοι δηλώνουν με τα λόγια τους αναγεννημένοι. Όμως όταν έρχεται η ώρα της ζωής, της ζωής τους, ούτε Χριστός φαίνεται, ούτε χριστιανισμός υπάρχει, ούτε αναγεννημένη ζωή. Τι υπάρχει μόνο; Μια ομολογία χειλέων χωρίς αντίκρισμα ανάλογης άγιας ζωής Ιησού Χριστού.
Επομένως, αφού όλοι αυτοί οι άσχετοι άνθρωποι δηλώνουν αναγεννημένοι και είναι χωρίς ζωή αναγεννημένη, είναι φανερό ότι δεν είναι αναγεννημένοι, δεν αναγεννήθηκαν ποτέ τους. Ούτε χριστιανοί είναι ούτε πιστοί είναι, διότι «η πίστη τους χωρίς έργα ζωής πίστεως» είναι νεκρή, το ίδιο και ο χριστιανισμός τους είναι νεκρός, αφού δεν συνοδεύεται από ζωή Χριστού, δεν επιβεβαιώνεται από χριστιανική ζωή.
Μια σκέψη είναι να καταργήσουμε τη λέξη αναγέννηση, που δεν λέει τίποτα πια, και να επινοήσουμε μια άλλη, όχι τόσο φθαρμένη και εκφυλισμένη όσο αυτή. Όμως όχι, ούτε τη λέξη αναγέννηση θα αλλάξουμε, ούτε τη λέξη χριστιανός θα καταργήσουμε, επειδή όλοι, πρόχειρα και επιπόλαια δηλώνουν, χωρίς να ζουν ανάλογα. Θα καταργήσουμε την ομολογία των χειλέων και θα κρατήσουμε τη μαρτυρία της ζωής. Αναγεννημένος είναι αυτός που ζει αναγεννημένα και όχι αυτός που το ομολογεί μόνο. Χριστιανός είναι ο άνθρωπος που ζει τη ζωή του Χριστού ανάμεσα στους συνανθρώπους του, «εις τα ίχνη Του, καθώς Εκείνος περιεπάτησε, με το ίδιο φρόνημα το οποίο ήταν και μέσα στον Ιησού».
Φτάσαμε στις μέρες μας, τα λόγια μόνα τους, οι δηλώσεις, οι μαρτυρίες των χειλέων να μην επαρκούν, όταν την ίδια ώρα η ζωή ανατρέπει τη μαρτυρία και διαψεύδει την ομολογία:
— «αναγεννημένοι» που πηγαίνουν στο γήπεδο και στηρίζουν την ομάδα τους,
— «αναγεννημένοι» που ζουν κοσμικά,
— «αναγεννημένοι» που ξενυχτούν στον υπολογιστή και ταΐζονται από την αμαρτία που προωθεί η τηλεόραση,
— «αναγεννημένοι» που έχουν είδωλα και ειδωλολατρία στη ζωή τους,
— «αναγεννημένοι», που δεν απαρνήθηκαν τον εαυτό τους, δεν σταύρωσαν τη σάρκα μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες (Γαλάτας ε΄ 24),
— «αναγεννημένοι» χωρίς νίκη, χωρίς αγάπη για τον Κύριο, χωρίς μελέτη, χωρίς υμνωδία, χωρίς υπηρεσία, χωρίς καρπό,
— «αναγεννημένοι» στη φαρδιά πύλη και ευρύχωρη οδό
• δεν υπάρχουν!
• δεν είναι αναγεννημένοι!
• δεν αναγεννήθηκαν ποτέ τους!
Στις μέρες μας πρέπει να επιμείνουμε στο σημείο αυτό, για να βοηθήσουμε κάποιες γνήσιες καρδιές να μην πλανηθούν και πέσουν παγιδευμένες στα ψέματα του διαβόλου, αλλά και όσους είναι πλανημένοι, να επιστρέψουν με πίστη και ταπείνωση, να μετανοήσουν, να αναγεννηθούν πραγματικά και γνήσια. Η Αγία Γραφή περιέχει ξεκάθαρα όχι μόνο το τι είναι αναγέννηση, αλλά και το τι δεν είναι. Όχι μόνο το τι είναι πίστη, αλλά και το τι είναι «νεκρή πίστη» και υπάρχει
άφθονο φως για όσους θα θελήσουν να διορθώσουν και να σιγουρέψουν την πορεία τους προς τον Ουρανό.
Είναι ή δεν είναι; Έχει ή δεν έχει;
Εφόσον είναι τόσο σοβαρό, τόσο ζωτικό, τόσο πρωταρχικό το θέμα της αναγέννησης, αυτό που πρέπει να εξετάσει ο καθένας μας είναι το αν είναι ή δεν είναι αναγεννημένος, αν έχει ή δεν έχει την αναγέννηση! 
Μέσα στην Αγία Γραφή έχει φροντίσει ο Θεός να έχουμε πολλά στοιχεία της αναγεννημένης ζωής, για να μπορεί όποιος ενδιαφέρεται να εξετάσει τον εαυτό του, να διακρίνει πού βρίσκεται και να ελέγξει εάν ο ίδιος έχει αναγεννηθεί και ζει την αναγεννημένη ζωή. Είναι πολύ σοβαρό αυτό το σημείο και χρειάζεται να μείνουμε και να εξετάσουμε τους εαυτούς μας με βάση και γνώμονα τα όσα λέει η Αγία Γραφή πάνω στο θέμα αυτό.
Πάρα πολλές από τις «αναγεννήσεις» που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, που λένε ότι είναι γνήσιες και αληθινές, δεν είναι αναγεννήσεις, δεν έγιναν ποτέ στην πραγματικότητα. Πάρα πολλές από αυτές που λέμε ότι είναι αναγεννήσεις δεν είναι γνήσιες, δεν είναι αληθινές. Από πού βγαίνει αυτό το συμπέρασμα; Από τη...
ζωή, από τις πράξεις, από τα έργα αυτών των ανθρώπων.
Υπάρχει ένας απόλυτος και απαράβατος νόμος μέσα στο Λόγο του Θεού. Το πού υπάρχει ο Ιησούς Χριστός, το αν υπάρχει ο Ιησούς Χριστός σε κάποια ζωή, το πού και αν υπάρχει η σωτηρία Του, αποδεικνύεται και βεβαιώνεται μόνο με έναν τρόπο, με τη ζωή μας, με την πορεία μας, τη ζωή που ζούμε.
Αυτό ακριβώς ισχύει και στην αναγέννηση, την αναγεννημένη ζωή. Δεν αρκεί το να λέει κάποιος και να ισχυρίζεται ότι αναγεννήθηκε, εάν η ζωή που ζει δεν είναι ζωή αναγεννημένου από τον Θεό ανθρώπου, ζωή ανθρώπου που ξανάρχισε να ζει μια καινούργια, άγια και καθαρή ζωή, που του την χάρισε με θεϊκό, υπερφυσικό τρόπο ο Θεός που τον αναγέννησε.
Γίνεται αυτό το λάθος πολύ συχνά και παρασύρει πολλούς. Πολλοί είναι αυτοί που ομολογούν ότι έχουν αναγεννηθεί, η ζωή τους όμως δεν είναι ζωή αναγεννημένου ανθρώπου. Ζουν και ομολογούν ένα επικίνδυνο ψέμα, επικίνδυνο για τους ίδιους αλλά και για όλους αυτούς γύρω, που ακούν και δέχονται τη μαρτυρία του στόματός τους, όταν όμως βλέπουν τη ζωή που ζουν αυτοί οι άνθρωποι, κάθε άλλο παρά ζωή, πράξεις και έργα αναγεννημένου ανθρώπου βλέπουν. Δεν πρέπει να μας παραξενεύει κάτι τέτοιο, διότι όχι μόνο πολύ φυσικό και φυσιολογικό είναι, αλλά έτσι ακριβώς το συναντάμε και στη ζωή μας με τη φυσική γέννηση. Λέμε ότι ένα παιδάκι γεννήθηκε, ότι έχουμε ένα παιδάκι, επειδή ζει, έχει χέρια, πόδια, σπλάχνα, κινείται, εκδηλώνεται. Φαντάζεσθε να πει κάποιος, το παιδί μας γεννήθηκε χωρίς κεφάλι, χωρίς πνευμόνια, δεν κινείται, δεν γελάει, δεν ανασαίνει... αλλά γεννήθηκε... έχουμε παιδί. Φαντάζει σαν τρέλα, μόνο που το διαβάζεις. Και όμως, πόσοι και πόσοι χριστιανοί δεν προσπαθούν στις μέρες μας να ισχυριστούν κάτι ανάλογο! Βλέπεις τον άνθρωπο ότι αγαπάει τον κόσμο ακόμα, λέει ψέματα, έχει απιστία, απείθεια, εγωισμό, ειδωλολατρία... αλλά λέει ότι είναι αναγεννημένος... ότι έχει αναγεννηθεί. Το λένε και οι άλλοι γύρω, γιατί έτσι θέλουν όλοι τους να πιστεύουν. Όμως χωρίς ζωή Χριστού κανένας δεν είναι αναγεννημένος, όπως χωρίς τη φυσική ζωή κανένας δεν είναι ζωντανός πραγματικά. Φαντάζεσθε έναν καρκινοπαθή να βγει στους δρόμους και να χαμογελάει σε όλους πασιχαρής: είμαι καλά, είμαι μια χαρά, νιώθω καλά, νιώθω περίφημα, νιώθω τέλεια... Σημαίνει με όλα αυτά ότι είναι μια χαρά; Όχι βέβαια. Από μέσα του δουλεύει η αθεράπευτη αρρώστια, ο καρκίνος, ο θάνατος, και τον σκοτώνει παρόλα όσα ομολογεί. Το ίδιο συμβαίνει με την αναγέννηση. Δεν αρκεί να το λες ότι αναγεννήθηκες, ούτε να το ομολογείς, ούτε να το ισχυρίζεσαι μόνο. Χρειάζεται να το ζεις. Να ζεις την αναγεννημένη ζωή, την καινούργια ζωή, την αλλιώτικη ζωή, του Ιησού Χριστού τη ζωή να ζεις. Μόνο τότε είσαι, έχεις, είναι γεγονός η αναγέννηση και δεν μπορεί κανείς και τίποτα να στην αφαιρέσει.
Αυτό είναι και το πρώτο και πολύ σοβαρό σημείο-γνώρισμα της αναγέννησης που είναι αληθινή. Αναφέρεται στην Αγία Γραφή πολλές φορές, με τον ίδιο πάντοτε τρόπο. Επιλέγω δύο μόνο από τα πολλά σημεία:
1) «Δεν θέλει εισέλθει εις την Βασιλείαν των Ουρανών πας ο λέγων προς Εμέ, Κύριε, Κύριε, αλλά ο πράττων το θέλημα του Πατρός Μου του εν τοις ουρανοίς.»
(Ματθαίος ζ΄ 21)
2) «Διά τι Με κράζετε, Κύριε, Κύριε, και δεν πράττετε όσα λέγω;»
(Λουκάς ς΄ 46)
Φαίνεται πολύ καθαρά ότι μόνη η ομολογία των χειλέων δεν φτάνει, γιατί η αναγέννηση, αν υπάρχει, όπου υπάρχει, εκδηλώνεται με ζωή υποταγής και συμμόρφωσης στο θέλημα του Θεού. Δεν γίνεται να είσαι αναγεννημένος και να μην προσεύχεσαι. Δεν γίνεται να είσαι αναγεννημένος και να αγαπάς τον κόσμο. Δεν γίνεται να είσαι αναγεννημένος και να μην τρέφεσαι πνευματικά, να μην αυξάνεις, να μην έχεις καρπό. Η αναγέννηση οδηγεί σε ζωή, πλήρη ζωή, πνευματική, οδηγούμενη και διοικούμενη από το Άγιο Πνεύμα του Θεού. Κανένας δεν θα μπει στη Βασιλεία του Θεού με μόνο το «Κύριε, Κύριε» στο στόμα του, αν η ζωή του, οι πράξεις του, τα έργα του δεν φανερώνουν αναγεννημένο άνθρωπο, αναγεννημένη ζωή. Υπάρχει άλλωστε και το συμπληρωματικό των προηγούμενων εδάφιο εδώ.
«Πόλις κειμένη επάνω όρους δεν δύναται να κρυφθή, ουδέ ανάπτουσι λύχνον και θέτουσιν αυτόν υπό τον μόδιον.»
(Ματθαίος ε' 14, 15)
Είναι επόμενο, όταν έχει γίνει έργο αναγέννησης, έργο σωτηρίας σε κάποια ζωή, όχι μόνο να φαίνεται, να φανερώνεται στους γύρω, αλλά και να μην μπορεί να κρυφτεί. Η αναγέννηση, όταν υπάρχει, όπου υπάρχει, δεν είναι δυσδιάκριτη, ούτε συγκεχυμένη κατάσταση, αλλά μοιάζει με ολόφωτη πόλη πάνω σε βουνό, που φαίνεται από χιλιόμετρα μακριά και από οποιοδήποτε σημείο.
Δεν μπορεί να συνυπάρξει αναγέννηση με κοσμική ζω
Δεν μπορεί μέσα μας να έχουμε αναγεννηθεί και εξωτερικά να φανερώνουμε κύριό μας το σατανά, τον άρχοντα του κόσμου τούτου.
Δεν μπορεί να έχουμε Κύριό μας τον Ιησού Χριστό δια της αναγέννησης, το πρόσταγμα όμως στη ζωή μας να το έχει η αμαρτία και ο κόσμος της.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η απάντηση είναι απλή. Δεν υπάρχει αναγέννηση, δεν έχει γίνει ποτέ αναγέννηση. Πόθος ίσως να υπάρχει και κάποια εκζήτηση και γνώσεις και συναισθήματα, όχι όμως ζωή, αναγεννημένη ζωή. Δεν έγινε αναγέννηση σ’ αυτόν τον άνθρωπο. Αυτό φανερώνουν τα έργα του, το περπάτημά του, το περιεχόμενο της μέρας του. Είναι τόσο ξεκάθαρα δοσμένο μέσα στο Λόγο του Θεού.
Προσέξτε αυτά τα δυο εδάφια:
1) «Παν ό,τι εγεννήθη εκ του Θεού, νικά τον κόσμον.»
(Α΄ Ιωάννου ε΄ 4)
2) «Εν τούτω γνωρίζομεν ότι εγνωρίσαμεν Αυτόν, εάν
τας εντολάς Αυτού φυλάττωμεν.»
(Α΄ Ιωάννου β΄ 3)
Η γέννηση από πάνω, από τον Κύριο, όπου υπάρχει, όταν υπάρχει και είναι γνήσια, ακολουθείται πάντοτε από ζωή, συνοδεύεται πάντοτε από εκδηλώσεις και πράξεις καθαρής, καινούργιας, αλλιώτικης, αναγεννημένης ζωής νίκης και πίστης Ιησού Χριστού. Αυτό φανερώνεται τόσο εύγλωττα μέσα στον άγιο Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή.
Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι παρόμοιες με τις εκδηλώσεις της αναγέννησης μπορεί να δημιουργηθούν στη ζωή μας και από άλλους δρόμους, όπως από το δρόμο των γνώσεων, από τα συναισθήματα, από την αποδοχή ή και την πίστη κάποιων θρησκευτικών βασικών αληθειών. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι αναγεννήθηκε κάποιος, επειδή μπαίνει και βγαίνει σε μια εκκλησία, ακούει κηρύγματα, συμφωνεί και κάνει μια καλύτερη ζωή από πριν. Η γνώση, τα συναισθήματα, οι φόβοι, το συμφέρον δεν μπορούν να επηρεάσουν τη ζωή μας τόσο, ώστε να μας μεταμορφώσουν, να μας λυτρώσουν, να μας αναγεννήσουν, να μας απελευθερώσουν από την αμαρτία. Αυτές τις ενέργειες στη ζωή μας μόνον η αναγέννηση μπορεί να τις φέρει, που είναι θεϊκή επέμβαση επάνω μας, και καμία άλλη φτωχή και ανθρώπινη απομίμηση, που θα μείνει στείρα και χωρίς αποτέλεσμα. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή στις απομιμήσεις του σατανά, που σκοπό τους έχουν την αιώνια απώλειά μας.