Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ
Η χάρη και ο φόβος του Θεού
Υπάρχει
ένα αναμφισβήτητο πνευματικό αξίωμα, ξεκάθαρο μέσα στην Αγία Γραφή. Κανείς δεν
μπορεί να γνωρίσει την αληθινή χάρη του Θεού, αν πρώτα δεν γνωρίσει το φόβο Του.
Είναι αλήθεια ότι η παρουσία του Θεού φέρνει τρόμο στις καρδιές των αμαρτωλών
ανθρώπων. Ο φόβος όμως του Θεού είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Δεν πρόκειται
για ένα φόβο φυσικό ή επιφανειακό, συνέπεια του ενστίκτου για αυτοσυντήρηση που
έχει ο άνθρωπος. Είναι μια αίσθηση εσωτερικής και βαθιάς αδυναμίας μπροστά στον
Θεό.
Αν δεν υπάρξει αυτή η ποιότητα του φόβου
προς τον Θεό μέσα στην καρδιά μας, η πνευματική μας ζωή θα είναι ρηχή,
επιφανειακή. Το θηρίο μέσα μας είναι πολύ δυνατό και έχει μεγάλη αυτοπεποίθηση
και εγωισμό. Αν ο Θεός δεν το νικήσει, δε θα μπορέσει να φανερώσει τον Εαυτό
Του στα πνευματικά μας μάτια.
Αν η καρδιά μας δεν γεμίσει με αυτό τον
ανείπωτο φόβο, που δημιουργείται όταν ένα μη-άγιο πλάσμα στέκεται μπροστά σ’
Αυτόν, που είναι ΑΓΙΟΣ, τότε η χάρη και η αγάπη του Θεού, όπως αυτά εκφράζονται
στην Καινή Διαθήκη, δε θα μπορέσουν να λειτουργήσουν μέσα μας.
Η αγάπη του Θεού δεν συγκινεί καθόλου τη
σαρκική καρδιά. Αντίθετα, αυτή η γνώση, ότι ο Θεός μάς αγαπάει, μπορεί να
δημιουργήσει μέσα σε μια τέτοια καρδιά το αίσθημα της αυτοδικαίωσης και να την
οδηγήσει σε βαθιά εκτροπή.
Ο
τρόπος, με τον οποίο οι σύγχρονοι χριστιανοί προσπαθούν να απαλύνουν τον Σταυρό
και τις απαιτήσεις του Θεού πάνω τους, αγγίζει τα όρια της βλασφημίας, ακριβώς
επειδή αγνοεί το λόγο, για τον οποίο αρχικά απομακρυνθήκαμε από τον Θεό. Αν ο
άνθρωπος δεν καταλάβει ότι αυτό, που δημιουργεί τα προβλήματα όλα, είναι η
καρδιά του, τότε το πιθανότερο είναι ποτέ να μην μπορέσει να αποκτήσει αρμονική
σχέση με τον Θεό.
Αυτό ακριβώς φαίνεται καθαρά στην
περίπτωση του Κάιν και του Άβελ (Γένεση 4ο κεφάλαιο). Ο Κάιν
πρόσφερε το δώρο του θεωρώντας ότι ο Θεός ήταν ευχαριστημένος μαζί του. Ο Άβελ
έφερε τη θυσία του, το δώρο του, μπροστά σε ένα Ον, που ο ίδιος καταλάβαινε ότι
δεν μπορούσε να το δεχτεί όπως ήταν, δηλαδή ζωντανό. Γι’ αυτό το θυσίασε. Ο
Κάιν όμως ήταν ικανοποιημένος με τον εαυτό του, γι’ αυτό και δεν έψαχνε τόπο να
κρυφτεί. Αυτό που του έλειπε ήταν ο φόβος του Κυρίου.
Όσο όμως απαραίτητος κι αν είναι ο
τρόμος του Θεού, πρέπει να τονιστεί ότι δεν μπορεί να προκληθεί με απειλές στο
όνομα του Θεού. Η κρίση και η κόλαση είναι πραγματικότητες και θα πρέπει να τις
κηρύττουμε ολοκληρωμένα, όπως ο Λόγος του Θεού τις παρουσιάζει. Ας μην ξεχνάμε
όμως πως δεν μπορεί ο φόβος της κόλασης και της αιώνιας καταδίκης να
δημιουργήσουν στην καρδιά του ανθρώπου αυτό το μυστήριο, που ονομάζεται φόβος
Θεού. Αυτός ο φόβος είναι ένα υπερφυσικό στοιχείο, που δεν έχει καμιά σχέση με την
απάντηση της καρδιάς σε απειλές για τιμωρία.
Είναι ένα μυστήριο, που δεν έχει λογική
εξήγηση, ακριβώς όπως και η αναγέννηση.
Μόνο το Άγιο Πνεύμα μπορεί να ξυπνήσει
αυτή την κατάσταση σεβασμού και ταπείνωσης στον άνθρωπο. Όλες οι ανθρώπινες
προσπάθειες θα πέσουν στο κενό.
Και ακριβώς επειδή ο φόβος του Θεού
είναι ενέργεια υπερφυσική, δεν μπορεί να προκληθεί με προειδοποιήσεις για
επικείμενους πολέμους ή ανέχεια ή οικονομικές κρίσεις. Κάποιοι χρησιμοποιούν
αυτό το «δρόμο», για να τρομοκρατήσουν τους ανθρώπους, στην προσπάθειά τους να
τους φέρουν στον Χριστό. Τους απειλούν με ατομικές βόμβες και τρομοκρατικές
ενέργειες. Όλα αυτά δεν είναι σύμφωνα με την Αγία Γραφή. Κανένας φυσικός φόβος
δεν πρόκειται να μετατρέψει ένα κατσίκι σε πρόβατο. Έτσι και κανένας φόβος για
πολέμους και καταστροφές, δεν μπορεί να μετατρέψει αμετανόητους ανθρώπους και
να τους κάνει να αγαπήσουν τον Θεό και τη δικαιοσύνη Του.
Από πού λοιπόν έρχεται ο αληθινός φόβος
του Θεού;
Από την επίγνωση της δικής μας
αμαρτωλότητας και την αίσθηση της παρουσίας του Θεού. Ο προφήτης Ησαΐας πειραματίστηκε
και τα δύο. Από τη μία τη δική του, προσωπική αθλιότητα και από την άλλη την
τρομερή παρουσία του Κυρίου. Όταν το συναισθάνθηκε, έπεσε στα γόνατα και
εξομολογήθηκε τη δική του αμαρτία, την οποία ένιωθε έντονη, ακριβώς επειδή είχε
δει με τα μάτια του τον Βασιλιά, τον Κύριο των Δυνάμεων (Ησαΐας 6:5).
Για να ξεκινήσουν όλα σωστά στη ζωή του
αμαρτωλού ανθρώπου και να λειτουργήσουν η αναγέννηση, η λύτρωση, η σωτηρία διά
του Ιησού Χριστού, χρειάζεται ο άνθρωπος να δει σωστά το θέμα της αμαρτίας, της
ενοχής, του χρέους του απέναντι στον Άγιο Κύριο και Θεό της δικαιοσύνης. Εάν
αυτό το βήμα δεν γίνει σωστά, ο εγωισμός του αμαρτωλού ανθρώπου δεν νικιέται ,
απλώς «αναστέλλεται» η λειτουργία του. Ούτε η πεποίθηση στον εαυτό μας
γκρεμίζεται, ούτε η αμαρτωλή μας καρδιά αλλάζει. Σε λίγο διάστημα θα είναι πάλι
εκεί, παρόντα, να διεκδικούν τη θέση τους, τα «δικαιώματά» τους, να απαιτούν
αναγνώριση.
Υπάρχει μια συγκεκριμένη αλυσίδα βημάτων
και ενεργειών για να μη φτάσουμε σε αυτή την εκτροπή, που μπορεί να μας
κοστίσει αιώνια, εάν δεν προσέξουμε! Ο φόβος του Θεού θα πρέπει να υπάρχει
μόνιμα στην καρδιά μας. Φόβος συναίσθησης, ταπείνωσης και ανεπάρκειας δικής
μας. Φόβος αποτυχίας δικής μας και υπεροχής του Κυρίου. Αν πάμε ένα βήμα πίσω,
αυτός ο φόβος πατάει επάνω στη συναίσθηση της αποτυχίας και αναξιότητάς μας σαν
άνθρωποι. Αυτή η συναίσθηση πατάει επάνω στην αποδοχή της αμαρτωλότητάς, που
είναι η αμαρτία ως φύση μας, μπροστά στον Κύριο. Και τέλος, το θεμέλιο, η βάση
όλων αυτών είναι η σταυρική θυσία, το άγιο αίμα του αναμάρτητου Ιησού Χριστού,
που θυσιάστηκε στη θέση μας για να μας λυτρώσει.
Όσοι δεν κατάλαβαν καλά τι έγινε στον
Σταυρό του Γολγοθά, όσοι τελείωσαν γρήγορα-γρήγορα με το αίμα του Ιησού Χριστού, ποτέ δεν θα
απολαύσουν την πραγματική χάρη της αγάπης του Κυρίου, το όμορφο χάδι της παρουσίας
Του, την καρδιά Του, το έλεός Του, τη σωτηρία Του. Έχουν δημιουργήσει μια δική
τους σχέση με τον Θεό, μονομερή, από εκείνους προς τον Θεό, χωρίς ανταπόκριση
από τον Κύριο, χωρίς αναγνώριση και φυσικά χωρίς πρόοδο, αύξηση και ευλογία.
Αυτή η κατάσταση είναι πολύ επικίνδυνη.
Ίσως μάλιστα βρίσκεται κοντά, πολύ κοντά στην αιώνια απώλεια.
Ορέστης Φραγκόπουλος