Ακόμα Ζωντανός

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ

του Ορέστη Φραγκόπουλου

«Είμαι ακόμα ζωντανός»

Σήμερα το πρωί το κατάλαβα.

Ίσως να φαίνεται αστείο.

Ίσως εσάς δεν σας απασχόλησε ποτέ.

Εγώ όμως το είδα καθαρά, το συνειδητοποίησα και πόνεσα.

Οι εξομολογήσεις άλλωστε έχουν προσωπικό χαρακτήρα, είναι προσωπικά βιώματα.

Το ίδιο και οι μονόλογοι.

Είναι και αυτοί μια μορφή εξομολόγησης.

Και όταν είναι από καρδιάς, με ειλικρίνεια και γνησιότητα, τότε είναι βέβαιο πως έχουν μεγάλη αξία.

Κάποτε συνέβη και δεν με κάλεσαν κάπου, που πίστευα πως θα έπρεπε να με είχαν καλέσει και ενώ οι υπόλοιποι, όλοι οι άλλοι της σειράς μου είχαν προσκληθεί και παραβρέθηκαν. Εγώ έμεινα απ’ έξω και πικράθηκα, πληγώθηκα, έχασα τη φρεσκάδα της χαράς του Κυρίου μου. Και τότε ήταν που ήρθε το Άγιο Πνεύμα του Θεού και μου εξήγησε. Είσαι ακόμα ζωντανός, μου είπε. Γι’ αυτό πονάς και πικραίνεσαι και πληγώνεσαι για τέτοια πράγματα. Δεν ανήκεις ολοκληρωτικά στον Κύριο… Ανήκεις και στον ζωντανό εαυτό σου, που δεν πέθανε ακόμα… Μεγάλη αλήθεια, με μεγάλη ακρίβεια η διάγνωση του Κυρίου.

Μια άλλη περίοδο πάλι, περίμενα με έντονη λαχτάρα κάτι να μου δώσουν. Κάτι που το ήθελα πολύ και πίστευα πως θα μου έδινε αξία. Το έβλεπα στα χέρια των άλλων να έχει αξία. Όμως δεν ήρθε ποτέ… Κι εγώ πληγώθηκα, μάτωσε η ψυχή μου. Είχα πιστέψει πως μου ανήκει, πως είμαι ο πλέον κατάλληλος γι’ αυτό. Όλοι το ομολογούσαν. Μα κάποιος μου το στέρησε και με έκανε να κλάψω, με πόνεσε, και τότε ήταν που είδα και ομολόγησα πως είμαι ακόμα ζωντανός. Ζωντανός, που ακόμα θέλει, διεκδικεί, λαχταράει, απαιτεί και προσδοκά… όπως όλοι οι ζωντανοί, οι σαρκικοί άνθρωποι. Όχι από τα χέρια του Κυρίου, όχι από τα ουράνια δώρα της αγάπης Του, αλλά από τα κάτω, τα γήινα, τα ανθρώπινα. Αφού πληγώνομαι και πονάω και θέλω και διεκδικώ ακόμα τα πράγματα αυτής της ζωής, είμαι ακόμα ζωντανός.

Κάποια μέρα χάρηκα, γιατί αγόρασα κάτι φτηνά και μετά, λίγο πιο κάτω, το βρήκα λίγο πιο ακριβά. Όχι τρομερή διαφορά, αλλά κάποια λίγα χρήματα κέρδος. Αυτό ήταν όλο. Και όμως. Μου συμβαίνει συχνά. Όταν πετυχαίνω μια καλύτερη τιμή, ή όταν βρίσκω ευκαιρίες, γεμίζω χαρά, καμαρώνω. Χαϊδεύω με το μάτι την επιτυχία μου, φουσκώνω λίγο, νιώθω σαν να ψηλώνω λίγα εκατοστά…  Και τότε ήταν που το ένιωσα και συμφώνησα απόλυτα. Είμαι ακόμα ζωντανός. Αφού γήινα και φτωχά, φτηνά, περαστικά πράγματα αυτής της ζωής με χαροποιούν ή με θλίβουν ανάλογα, είμαι ακόμα ζωντανός.

Έχω στο σπίτι μου μπρούτζινα, ξύλινα σκαλιστά, κάποιες ζωγραφικές, κάποια ρολόγια. Πού τα έχω; Στην καρδιά μου τα έχω και κρέμονται… Πρώτα στην καρδιά μου τα  έχω και μετά στους τοίχους του σπιτιού μου. Μου αρέσει να τα κοιτάζω, να τα δείχνω, να εξηγώ στους άλλους την προέλευσή τους, την ιστορία τους, το σκάλισμά τους… Είμαι ακόμα ζωντανός. Αυτή είναι η αλήθεια και την παραδέχομαι… και πονάω.

Ένα πρωινό, καθώς οδηγούσα, είδα ένα αυτοκίνητο να μου κόβει ξαφνικά το δρόμο. Είχα και προτεραιότητα και όλο το δίκιο με το μέρος μου. Ένιωσα ενοχλημένος, μετά θύμωσα, νευρίασα, οργίστηκα… Σκέφτηκα πως πρέπει αυτός να περιμένει και όχι εγώ… Πάτησα την κόρνα του αυτοκινήτου, την ξαναπάτησα. Είχα αγανακτήσει και αγριέψει… Τότε ήταν, που το Άγιο Πνεύμα του Θεού ήρεμα και απλά ήρθε ευγενικά, με λεπτότητα, και μου είπε, «είσαι ακόμα ζωντανός». Και δεν κόπιασα πολύ ούτε να το καταλάβω ούτε να το παραδεχτώ. Αφού είναι μέσα μου και το βλέπω, και το ζω καθημερινά. Το παραδέχομαι και πονάω και θέλω να λυτρωθώ, γιατί το ξέρω ότι μόνο αν πεθάνω θα ζήσω, μόνο αν συσταυρωθώ, μαζί με τον Ιησού Χριστό, θα συναναστηθώ μεταμορφωμένος και απελευθερωμένος, νικητής και ευλογημένος του Κυρίου.

Χτες βράδυ άργησε να με πάρει ο ύπνος. Είπα να προσευχηθώ, να γεμίσω έτσι τις ώρες της ξαγρύπνιας μου. Μίλησα στον Πατέρα για τη δουλειά μου, ευχαρίστησα για την αύξηση στο μισθό μου, που πήρα. Ευχαρίστησα για την υγεία, για το σπίτι, που δεν είναι με ενοίκιο, για το ψυγείο, που είναι γεμάτο, για τα παιδικά δωμάτια, που έχουν παιδάκια με υγεία και ανέσεις. Ευχαρίστησα για το αυτοκίνητο το παρκαρισμένο απ’ έξω. Του ανέθεσα να μου λύσει ένα-δυο μικροπροβληματάκια, που με απασχολούσαν, και Του ζήτησα ακόμα να μου δώσει ύπνο γλυκό να με ξεκουράσει. Τότε ήταν που το κατάλαβα. Μια προσευχή γεμάτη εγώ και εμένα, μια προσευχή ζωντανού, ολοζώντανου. Είμαι ακόμα ζωντανός… και πόνεσα, μα γύρισα από το άλλο πλευρό και κοιμήθηκα…

Ήταν απόγευμα. Ήμουν στο γραφείο και διάβαζα. Χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ένας συνάδελφος από το πανεπιστήμιο. Ένα τηλεφώνημα όλο νοσταλγίες, αναπολήσεις, ιστορίες από τα παλιά… Έμαθα πως ακόμα οι καθηγητές μου μιλούν με αναγνώριση και θαυμασμό για μένα. Άκουσα πολύ καλά λόγια για τις σπουδές μου, για το ήθος μου, ως φοιτητής. «Θέλω να συναντηθούμε, να συνδεθούμε, να τα πούμε… Ευχαριστώ, ευχαρίστως, μα τι λέτε…» Έκλεισε το τηλέφωνο και από τη μία και από την άλλη άκρη του σύρματος. Χαμογέλασα… αναστέναξα. Ένιωθα χαρά και μια δυνατή ικανοποίηση… Οι σφυγμοί μου είχαν ανέβει, καθώς περνούσα και χάιδευα με τη σκέψη μου όλα όσα άκουσα, που ήταν εγκωμιαστικά και εκθειαστικά… Είπα βέβαια «δόξα στον Θεό» με τη σκέψη μου, όμως το βάρος όλο της χαράς μου ήταν ήδη αλλού. Τότε ήταν, που ο Κύριος πρόβαλε στη σκέψη μου το δικό Του μήνυμα, τη δική Του εκτίμηση. «Είσαι ακόμα ζωντανός», μου είπε και εγώ κατάλαβα πως έλεγε ολόκληρη την αλήθεια για μένα και για την κατάστασή μου.

Ναι, είμαι ακόμα ζωντανός, γιατί υψώνω τη φωνή μου. Ίσως δικαιολογημένα, ίσως για να βοηθήσω κάποιους, ίσως γιατί κάποτε επιβάλλεται κιόλας. Είναι όμως σημάδι  αλάθευτο, ότι είμαι ακόμα ζωντανός. Το μάτι το αγριεμένο, το σκληρό ίσως, η φωνή η υψωμένη, η ταχυπαλμία, η έκφραση, η ένταση. Όλα αυτά το μαρτυρούν από μόνα τους ότι είμαι ακόμα ζωντανός.

Γιατί να μην έχω τη δύναμη πάντα να συγχωρώ, να υποχωρώ, να μειώνομαι, να χάνω, να θυσιάζω εγώ; Αυτό είναι ίσως το αποφασιστικό σημείο. Ο ζωντανός δεν έχει δύναμη. Νικιέται αντί να νικάει, πάει πίσω αντί να πάει μπροστά.

Πολλές φορές κρύβομαι πίσω από τη σκέψη «έχω δίκιο». Όμως ο πεθαμένος δεν έχει δίκιο, ούτε χρειάζεται να έχει δίκιο, ούτε ψάχνει πού είναι το δίκιο για να το βρει.

Ο νεκρωμένος δεν πονάει, δεν περιμένει από τους άλλους, δεν υπολογίζει στους άλλους. Ο χριστιανός που συσταυρώθηκε με τον Χριστό διά της πίστεως δεν ζει πια για τον εαυτό του, είναι λυτρωμένος, είναι δυνατός, είναι απελευθερωμένος. Κι εγώ δυνατός δεν είμαι, ούτε λυτρωμένος…

Το ζηλεύω όμως, το ποθώ και κυρίως το παραδέχομαι. Είναι ίσως το μεγαλύτερο βήμα για να μου το χαρίσει ο Κύριος. Να πεθάνω για να ζήσω. Να πεθάνει ο κόσμος ως προς εμέ και εγώ ως προς τον κόσμο στον σταυρό του Ιησού Χριστού (Γαλάτες 6:14). Τότε θα λυτρωθώ τελείως και τότε όλος ο κόσμος της αγάπης του Θεού θα γίνει δικός μου.